A Fragile Geography

Rafael Anton Irisarri is als een soort muzikale Monet te beschouwen: zijn ambientcomposities zijn vaak impressies van landschappen. De vorige langspeler, ‘The Unintentional Sea’, was geïnspireerd op de Salton Sea in Californië, die in 1905 ontstond na een dijkdoorbraak en door toenemende verzilting onleefbaar voor plant en dier dreigt te worden. Blijkens de titel van dit nieuwe album, ‘A Fragile Geography’, is het thema voor Irisarri nog steeds actueel, al wordt uit de begeleidende informatie niet duidelijk welke landschappen deze keer inspiratie boden. Wel is hierin te lezen dat de componist van Seattle naar New York verhuisde, daarbij van al zijn studioapparatuur werd beroofd en derhalve met een schone lei aan zijn nieuwe album diende te beginnen. Nu heeft dat eerlijk gezegd geen totaal andere muzikale richting opgeleverd, al is ‘A Fragile Geography’ wel degelijk een andere plaat dan zijn voorganger. Waar de Salton Sea duister, stuwend en dreigend werd verklankt, wordt Irisarri’s nieuwe uitzicht in de loop van de veertig minuten die de plaat duurt steeds weidser en lichter. In het tweede nummer ‘Reprisal’ kruipen de complex verweven akkoorden al langzaam iets omhoog, om in ‘Empire System’ op te bouwen tot een euforische, haast symfonische climax, die mooi zou passen onder een David Lynch-film; een postmoderne variant van Samuel Barber‘s ‘Adagio For Strings’. In de laatste twee nummers, ‘Persistence’ en ‘Secretly Wishing For Rain’, is er zelfs ruimte voor akoestische instrumenten onder de deken van ruis – een piano en de cello van Julia Kent – waardoor al gauw associaties met het werk van Nils Frahm en Ólafur Arnalds opduiken. Dit zorgt wel voor iets meer lucht, iets meer licht, iets meer optimisme dan op het donkere ‘The Unintentional Sea’. Om de fans van het zwaardere werk niet van zich te vervreemden, gaat de nieuwe plaat vergezeld van een als ep aangekondigde track ‘Unsaid’, die in ieder geval via Bandcamp te downloaden is. Deze dronecompositie duurt bijna een half uur, en met name voor het haast claustrofobische middenstuk zouden Willam Basinski of Tim Hecker zich zeker ook niet schamen.

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
Rafael_Anton_Irisa_A_Fragile_Geograph
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!