A Dracula

Het kwintet Demon Lung uit Las Vegas wordt sinds de oprichting van de band in 2011 geleid door zangeres Shanda Fredrick. Inderdaad, een zangeres, al zouden we het niet hebben geweten mochten we geen stukje informatie over deze band hebben opgezocht. Na ettelijke keren luisteren naar hun tweede plaat, de opvolger voor het in 2013 verschenen ‘The Hundredth Name’, hebben we namelijk nergens de indruk een vrouw te horen. Drummer Jeremy Brenton (ook The Fat Dukes Of Fuck), bassist Jason Lamb en de twee gitaristen Phillip Burns en Brent Lynch (ook Hollow Leg) zetten een behoorlijk stevige pot doom neer waarop Fredrick haar door horror, het occulte en satan zelf geïnspireerde teksten de wijde wereld kan ingooien. ‘A Dracula’ is eigenlijk een conceptalbum. De horrorfilm ‘Alucarda’ (1977, hebt u het letterspelletje,) van Juan López Moctezuma vormt de basis voor de nummers. Opener ‘Rursumque Alucarde’ zet meteen de toon: lome doom, hier en daar licht door Black Sabbath beïnvloedt, een degelijke stem, bij momenten goede riffs en een al bij al relaxte toon maken dit tot een goede song, maar ook niet meer dan dat. En dat geldt voor de gehele plaat: degelijk maar nergens hoge toppen scherend. Ook Windhand heeft een dame aan het roer, al is er hier geen twijfel over, hier zingt Dorthia Cottrell, onmiskenbaar een vrouw. Opgericht in 2009 in Richmond, Virginia is het kwintet aan zijn derde langspeler toe, die hen nog meer in de schijnwerpers zal plaatsen dan nu al het geval is. Zeker ook omdat legendarisch producer Jack Endinoaan de knoppen draaide en zijn job uitermate goed heeft gedaan. Windhand weet ons nog meer dan voorheen omver te blazen met uiterst efficiënte stoner doommetal. De twee gitaristen Garrett Morris en Asechiah Bogdan zetten beestige riffs neer. Bassist Parker Chandler en drummer Ryan Wolfe putten uit de laagste registers, en doen hun best om nog lager en dieper te gaan. Voeg daar de krachtige en tegelijk mooie stem van Cottrell aan toe, gecombineerd met een muzikale inventiviteit die de Black Sabbath-valkuil vakkundig weet te vermijden en we concluderen dat Electric Wizard er een stevige concurrent bij heeft. Inderdaad, zo sterk is deze derde plaat van Windhand. Met nummers als ‘Crypt Key’ en de ballade ‘Sparrow’ doorbreken ze bovendien de om de hoek liggende uniformiteit, door Cottrell poppier te laten zingen. De grande dame van de stonerdoommetal flikt het zonder moeite en houdt zo de negen nummers boeiend van begin tot eind.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
DemonLung_ADracula
geplaatst:
wo 28 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!