Iron Monkey uit Nottingham was actief tussen 1994 en 1999 en groeide in die korte periode uit tot een cultband in het doomgenre. Twee albums, ‘Iron Monkey’ en ‘Our Problem’ waren voldoende voor het toenmalige kwintet om die reputatie waar te maken. En dan was het alweer over en uit. Tot nu, want 2017 is het jaar van de herrijzenis. Na twee decennia is het heilige vuur weer aangewakkerd, twee decennia waarin rustig kon worden nagedacht en gerouwd over de dood van hun originele zanger J.P.Morrow, de reden waarom de band er indertijd mee kapte. Twee van de originele leden zijn er nog bij, al is het een beetje op zijn Iron Monkey’s. Jim Rushby was erbij voor het tweede album, Steve Watson voor het eerste. Drummer Brigga komt over uit de band Chaos U.K., wat wellicht de ietwat punky invloed op ‘9-13’ kan verklaren. De nihilistische visie is gebleven, het cynisme alleen maar sterker geworden, wat de haat en negativiteit van het album alleen maar extra in de verf zet. De mannen zijn er namelijk met de jaren allesbehalve vrolijker op geworden. Wat de luisterar ervan denkt, interesseert Iron Monkey geen reet. Net als hun voorbeelden Eyehategod, Buzzov-en en Grief is destructie en chaos de drijfveer voor hun misantropische aanslag op het doom- annex crustgenre. Exhumed is eveneens een band die al een hele tijd actief is. Afkomstig uit San José, Californië en met een grillig parcours inzake bezetting begon Exhumed in 1991 aan zijn deathmetalparcours. In 1998 verscheen hun eerste plaat voor Relapse, ‘Gore Metal’, die ze in 2015 opnieuw opnamen als ‘Gore Metal – A Retrospektive 1998-2015’. In hun carriëre, waarin onder meer een split met Haemorrhage werd opgenomen, hield de band wel van een potje vunzigheid, necrofilie en grafschennis, in hun teksten dan toch. Voor ‘Death Revenge’ kiest Exhumed een waar gebeurd verhaal over een moordenaar annex slachter die zijn lijken doorverkocht aan ontleedkundigen voor onderzoek. De Schotse dader van het verhaal hield zich ook onledig met grafschennis, een ideaal vertrekpunt voor Exhumed. Twaalf nummers, waarin hier en daar een kleine rustpauze de deathmetalrazernij verteerbaar maakt, is het resultaat. Theatraal, vol gore en andere clownerieën, klinkt ‘Death Revenge’ als klassieke Exhumed, en dat is voor dit soort band meer dan voldoende.