Onder de vlag “40 jaar koleire” dook De Casino met de voeten vooruit terug in de beginjaren van de punk en postpunk in Vlaanderen.
Een beetje verrassend: nog voor de deuren van de mooie locatie werden geopend, mocht het bordje “uitverkocht” worden bovengehaald. Verrassend omdat de drie bands op de affiches nog steeds regelmatig live spelen en het niet ging om een of andere exclusieve avond of een reünieconcert van een uit de geriatrische afdeling opgetakelde groep. Geen van de drie namen – Red Zebra, De Brassers en Definitivos – presenteerde bovendien een nieuwe plaat. De Brassers lanceerden weliswaar recent hun mooie (foto)boek; van de Definitivos verscheen er een tijdje geleden een verzamel-lp (‘Courtrai Moderne: Definite Definitivos’) en Red Zebra haalt de laatste jaren meer het nieuws met onderling geruzie over de bandnaam dan met écht relevante zaken.
De avond wordt aangekondigd en aan elkaar gepraat door een lokale versie van John Cooper Clarke en die doet dat best aardig, al kon ook hij niet verhullen de mosterd te hebben gehaald bij de ongeëvenaarde punkdichter uit Manchester.
Een speciale vermelding gaat naar het hemdje van Lucien Callewaert, zanger van de Definitivos. Met een niet onaardige debuutsingle uit 1981 (‘The Modern Dance’) kenden ze hun bijna twee minuten underground fame. Een tweede 7inch (‘Courtrai Tonight’) volgde een jaar later en daarop werd het rudimentaire punkgeluid omgeleid naar iets wat heel nauw aanleunde bij Tc Matic. Ook daarmee wisten ze wat succes bij elkaar te harken. Meer dan een minimale voetnoot zijn ze echter nooit geworden. Ze waren niet echt relevant in hun tijd en dat zijn ze vandaag helaas ook niet. De zanger, die de branie en de levensgroeven vertoonde van Shane MacGowen van The Pogues, vroeg het publiek op een gegeven moment of iemand Julien Lahaut kende, maar daarop kwam geen antwoord. De zanger deed de moeite niet om zijn eigen vraag te beantwoorden. Het publiek bleef er behoorlijk apathisch bij. En dat was typerend voor het optreden, ondanks het feit dat flink wat aanwezigen zichzelf in een T-shirt van de band hadden gehesen.
Voor het echte werk was het wachten op De Brassers en Red Zebra. De Brassers uit het Limburgse grensstadje Hamont hebben de attitude, het imago, de mythe (‘de ketters van het Vlaamse platteland’) en de dreiging, maar meer dan een handvol écht memorabele songs hebben ze niet. De essentie van De Brassers kan je, net als hun oeuvre, namelijk op een enkele 7inch stansen. Dat is best weinig voor een band die dit jaar haar veertigste jubileum viert. De vraag is dus: hoe lang kan je (nog) teren op een reputatie van vier decennia geleden? Die cruciale nummers speelden ze uiteraard met volle overgave zodat zowat het ganse optreden werd opgehangen aan ‘Sick In Your Mind’, ‘Kontrole’, ‘??? (Aka ‘Ik Wil Eruit’)’ en natuurlijk ‘En Toen Was Er Niets Meer’. Met Marc Poukens beschikt het zestal nog steeds over een markante en gedreven frontman, maar het dreinende nihilisme van weleer is stilletjesaan een beetje uitgemond in gezellige gezapigheid. Een nationaal monument blijven ze natuurlijk wél; al heeft dat meer te maken met hun spannende achtergrondverhaal dan met hun songmateriaal.
Red Zebra kan wel terugblikken op een behoorlijk gevulde discografie en vermengde oude klassiekers met recenter werk. De laatste jaren ging de band meer gebukt onder interne ruzies dan een getrouwd koppel. Van een stabiele line-up is dan ook al een tijdje geen sprake meer. Frontman Peter Slabbynck is zowat de enige constante en die stond naar eigen doen redelijk ingetogen op het podium – de dagen van maniakale volksmenner mét banaan lijken wat te zijn verdwenen – maar wist met onverwoestbare nummers zoals ‘The Ultimate Stranger’, ‘Polar Club’, ‘The Art Of Conversation’, ‘Shadows Of Doubt’ en hun signatuurnummer ‘I Can’t Live In A Living Room’ het publiek vooraan stevig in beweging te krijgen. Opvallend detail: op een nummer na passeerden alle tracks van hun debuutmini-lp ‘Bastogne’ (uit 1981 alweer) de revue. Nieuwer materiaal – we onthouden vooral ‘Kill Me Before I Kill Again’, ‘Spit On The City’ en ‘God Is Not A DJ’- bleken ondertussen goed te zijn ingeburgerd bij het publiek zodat de set niet gebukt ging onder zwakke intermezzi tussen de knallers. In tegenstelling tot bij De Brassers betrapten we er onszelf namelijk niet op te staan wachten op de bekendere en betere nummers. Geen Red Zebra concert zonder enkele vaste covers ten slotte. Ook vanavond etaleerde Slabbynck zijn grote liefde voor Adrian Borland en The Sound met een uitstekende en geloofwaardige versie van ‘Winning’. Joy Divsion kregen we ditmaal niet te horen, maar wel ‘Agent Orange’ van Ski Patrol. Prima concert, fijne avond.
Gezien : Red Zebra, De Brassers, Definitivos – zaterdag 17 november 2018 – De Casino, Sint-Niklaas