Als we Beatman van iets niet kunnen beschuldigen, is het aan gebrek aan doorzettingsvermogen. Hij wil al jaren een plaat uitbrengen van Trixie Trainwreck alias Trinity Sarratt, die als achttienjarige San Francisco verliet en sindsdien in Berlijn leef en woont. Ze speelde in Cry Babies, Runaway Brides en vooral Kamikaze Queens, waarmee ze een viertal langspelers maakte. De laatste jaren is ze op de zwier als Trixie Trainwreck No Man Band, waardoor ze in Londen in contact kwam met Charlie Hangdog alias Charlie Harpoon, kon ze plots een paar shows doen onder begeleiding van Bruce Brand (Thee Headcoats, Thee Milkshakes, Hipbone Slim en nog een halve pagina meer bands), Paul Seacroft (Bad Manners, The Selecter) en Hangdog. Tot haar grote verwondering leidde dat zelfs tot een plaat én een hechte band. Blues en country brengen ze op ‘3 Cheers To Nothing’, met een hoek af natuurlijk. Twee covers, Loretta Lynns ‘Everybody Wants To Go To Heaven’ in een rockabillyversie en ‘Lonesoms Whistle’ van Hank Williams, staan tussen elf eigen nummers die voor elk bruin café een feest zijn. Reverend Beat-Man heeft zelf ook besloten nog eens een plaat te maken. De nummers op ‘Blues Trash’ spelen al jaren in zijn hoofd, hij speelde een deel ervan ook al regelmatig live. Tijd om er iets mee te doen. Maar dan op een verrassende wijze voor zijn keur aan muzikanten. Met Nicole Izobel Garcia ging hij recent als duo op toernee, Mario Batkovic (een geboren Bosniër), Julian Sartorius en Resli Burri (ook Dead Brothers, allen levend in Bern, kregen de twaalf liedjes één keer te horen, gespeeld door Beatman op akoestische gitaar. Nadien speelde het kwartet de nummers twee keer, zonder te repeteren maar meteen met de opnameknop ingedrukt. Alles klinkt zo uiteraard zeer spontaan en veel minder primitief dan we met deze werkwijze zouden denken. Integendeel, Beatman en zijn band klonken zelden zo helder. ‘I’ll Do It For You’ drijft op geniaal accordeonwerk van Batkovic en roept kermissferen op. ‘The White Wolf Is Back In Town’ is een trage sleper (zoals veel van de nummers) met mooie saxofooninterrupties. Beat-Man kiest niet voor volop knallen op ‘Blues Trash’, laat ook de andere leden nummers zingen en maakt misschien wel zijn beste plaat uit zijn carrière. Zo, uit het vuistje, instant klassieker.
