27 Passports

We volgen The Ex een beetje sporadisch. We hoorden hun debuut ‘Disturbing Domestic Peace’ toen het uitkwam in 1980, en hebben die plaat, net als een resem andere albums uit hun ettelijke decennia overspannende carrière, nog steeds in onze collectie. We hebben niet alle platen, ook omdat er periodes waren waarin we deze initieel anarchistisch georiënteerde band (nog steeds merkbaar in de teksten) niet volgden.

Toch weten ze ons nu en dan weer bij de les te doen terugkeren, omdat onze aandacht wordt getrokken door één of ander nummer dat we ergens oppikten. Niets dan respect dan ook voor deze band, al vinden we sommige van hun wereldmuziekuitstapjes net iets minder, maar dat ligt aan onze eigen muzikale smaak.

Vorig jaar zagen we ze nog eens live aan het werk tijdens Sonic City Kortrijk, maar de band kon ons niet echt bekoren. Dat lag in elk geval niet aan hun onverdroten inzet en enthousiasme, maar eerder aan ons grumpy humeur. Dat concert zorgde voor ietwat hernieuwde belangstelling en interesse in hun nieuwe worp ’27 Passports’. We zijn trouwens uitermate tevreden dat we deze plaat hoorden.

Tien typische The Ex-nummers, dat wel. Het drumwerk, de gitaarmotiefjes, de bas, de lyriek, de ‘zang’. Maar wat doet het ertoe als er schitterende nummers op staan als ‘New Blank Document’ en ‘Footfall’, waar die typisch hakkende alsmaar gerepeteerde riffs heerlijk hypnotiserend werken? De drie eerste van de tien nummers vinden we nogal op elkaar lijken, maar vanaf ‘New Blank Document’ klinkt de band, een kwartet tegenwoordig na de exit van GW Sok, als herboren. We hebben dan ook besloten om de band weer voor een tijdje van dichtbij te volgen.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
The_Ex_27_Passports
geplaatst:
za 4 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!