De donkere krochten van de industrial biedt vele curiosa waarvan Blackhouse een geliefde is. In naam een tegenhanger van powernoiselegende Whitehouse, in geluid een volstrekt unicum door ritmische waanzin te combineren met christelijke eerbied. Jawel, Blackhouse is zuiver religieus en doet aan geloofsverering middels depressief machinegeweld. Een gouden combinatie bleek, de groep wordt nog altijd gezien als één van de klassieke acts van de ritmische industrial. Althans, groep is een groot woord. Lang bleef het verhaal omtrent Brain Ladd, Sterling Cross en Ivo Cutler in nevelen gehuld. Inmiddels mag worden aangenomen dat Cross en Cutler nooit hebben bestaan en verzinsels waren van de illustere Ladd. Dat doet het altijd goed op de schaal van cultstatus. En als Jezus klinkt als een berg neerstortend afval dan zijn we verkocht. Het jubilerende Hope Like A Candle (1984) verzamelt onder andere Pacific 231, GX Jupitter-Larsen, Le Syndicat, Brume en Hypnoskull voor een ode aan Ladd door herbewerkingen en covers. Echter een probleem dient zich aan. Iedere track wordt onderbroken door stemopnames van een vertwijfelde Ladd. Hij praat tegen alles, maar vooral over niets. Ineens lijken onuitgebrachte live-opnames een groot gemis. Maar wat geeft het als op de tweede disc een opgepoetste versie van het industriële godsgeschenk lonkt. Maniakaal en furieus oreert Blackhouse over het Hogere Opperwezen terwijl de zwarte cassetteloops de biechtstoel doen branden. Het schizofrene ritueel tussen analoge ontreddering en spirituele verlichting is na vijfentwintig jaar nog steeds de enige mis die wij met plezier uitzitten. Na Hope Like A Candle’ verscheen Five Minutes After I Die (1986). Dat andere monument van Ladd. Zo goed zou het daarna nooit meer worden. Blackhouse heeft inmiddels een nieuwe ep uit met Hypnoskull. Die hebben we nog niet gehoord, want na de herontdekking van ‘Hope’ kan dat alleen maar tegenvallen.
