Bon Iver is terug, en hij doet een beetje moeilijk – maar wees niet bang: echt een beetje. ‘22, A Million’ is de met rare songtitels ‘gezegende’ opvolger van het inmiddels vijf jaar oude ‘Bon Iver, Bon Iver’ – de aardige, bij vlagen wat saaie, softrockerige plaat na het mooie debuut ‘For Emma, Forever Ago’. In de tussentijd heeft de beste man met onder meer Kanye West en James Blake gewerkt, en dat is te horen op ‘22, A Million’. In principe ligt de plaat ontzettend in de lijn van ‘Bon Iver, Bon Iver’ – inclusief momenten van saaiheid – maar dan in een glitchy jasje. De nummers zijn vaak piano- of tokkelliedjes, die aangekleed worden met glitches, vervormde beats, raar gepitchte (gospel)samples, en vreemde bijgeluiden. Voor de gemiddelde indieliefhebber misschien zware kost, maar voor de Gonzo (circus)-lezer zal het waarschijnlijk net te braaf zijn. De rare geluidjes en haperingen doen allemaal netjes mee op de maat van de muziek, je ‘kijkt’ er gemakkelijk doorheen. Dat nieuwe jasje weerhoudt Bon Iver er niet van om af en toe weer gewoon saai te worden; al zet hij weer een aantal echt heel fraaie nummers neer. Anders dan Blake of West is hij geen echt goede líédjesschrijver (qua melodie en tekst blijft hij bijvoorbeeld achter), maar moet op sfeer leunen – en als hij die sfeer niet goed neerzet, pakt hij je ook niet. ‘22, A Million’ doet op een bepaalde manier aan Radiohead denken: klinkt voor sommigen spannend en moeilijk, maar er is veel muziek die stukken interessanter en gedurfder is.

Dit artikel verscheen eerder in GC #136.