Waar de vorige plaat van Florian Wittenburg klonk als Morton Feldman, klinkt zijn nieuwste, 17 Clips, als Steve Reich. Het eerste en het laatste stuk van de cd heten dan ook 1st Patch For Steve Reich en 2nd Patch For Steve Reich. Wittenburg past Reichs techniek phasing toe in beide stukken. Dat is een techniek waarbij twee of meerdere tapes geleidelijk uit elkaar lopen waardoor er ritmische patronen ontstaan die constant verschuiven. Dat resulteert bij Wittenburg in een aangenaam bad van geluid, maar daar blijft het jammer genoeg bij. De stukken halen het niet bij de muziek van hun naamgever.
Als intermezzi speelt Wittenburg Für Alina van Arvo Pärt. Het staat twee keer op de cd, rond het stuk 17 Clips. De Estse componist schreef het werkje in 1976 voor piano. Wittenburg speelt het op vibrafoon en Für Alina blijkt zich daar uitstekend voor te lenen. De noten vermengen zich tot een mooie volle resonantie.
In 17 Clips put Wittenburg uit compositiefragmenten van de componist Stephan Froleyks. Froleyks verwees naar de fragmenten als clips vanwege de connotatie met filmmuziek. Wittenburg gebruikte er zeventien. Het resultaat is een langzaam verglijdende klank die soms wringt, wegsterft en dan weer aanzwelt. Het is muziek uit een desolaat landschap. Een landschap waar ik mij liever in ophoud dan in het warme bad van Wittenburgs Reich-stukken.
