Dalian, een grote haven in het Noord-Oosten van China, is waar Wang Wen zijn basis heeft. Al meer dan twee decennia bewandelt de band het postrockpad in al zijn diversiteit. Sinds hun negende album ‘Sweet Home, Go!’ kende de band een groeiende populariteit, ook buiten de landsgrenzen. Tot bij ons, al was Dunk! er als de kippen bij en inviteerden ze het sextat al na het achtste album ‘Eight Horses’ (2014). Filmisch is de term die hun muziek het best omschrijft. Deze keer wilden ze graag in St. Petersburg aan de slag, maar daar stak een virus een stokje voor. Dan maar in Dalian blijven en werken aan muziek die aanleunt bij de documentaire ‘Seven Thousand Hows’ die ze maakten naar aanleiding van een driedaagse trip naar Nepal waar ze meededen aan een benefiet voor de slachtoffers van de aardbeving in Gorkha in 2015. Veel vraagtekens, niet alleen betreffende Nepal, maar de wereldwijde onkunde om om te gaan met een virus dat misschien wel afkomstig zou kunnen zijn uit hun thuisland. Veel vragen over de recente ontwikkelingen in China, en eigenlijk wereldwijd: dat is wat Wang Wen met zijn instrumentale muziek wil uitdrukken. Het is een beetje te hoog gegrepen want het gros van de nummers klinkt ons een beetje te braaf en te vrijblijvend in de oren. Alsof de band heel erg op zijn tellen moest passen tijdens het maken van de plaat.
Dat is bij het uit Richmond, Virginia afkomstige Shy, Low een stuk minder het geval. Eveneens instrumentaal, dat wel. De band kiest echter voor een frontale rockaanval en die werkt in hun geval best goed. Dat komt voor een groot deel door sessiedrummer Dylan Partridge, die ze konden overtuigen om meteen permanent lid van Shy, Low te worden. Samen met het doorbreken van de postrockbelemmering, wat ervoor zorgde dat de video voor ‘Dylan Partridge’ werd vertoond op Roadburn Redux, maakt deze plaat eerder tot een heel stevig en wild rockend album dat veel breder gaat dan het beperkende postrock. Het lang uitgesponnen ‘Umbra’ is daar een perfect voorbeeld van. Wat een bommetje.