Wat opvalt als je de ‘#1’ van Play Station 6 voor het eerst in handen krijgt, is de fraaie vormgeving: een zwart kartonnen uitvouwhoesje, met ruimte voor een cd en een inlay-vel. Als je dat vel eruit haalt en de cd in de daarvoor bestemde speler stopt, zie je door drie ronde gaten (van groot naar klein) een afbeelding van een konijn (waarmee de labelnaam Evil Rabbit Records is verklaard).
Wat vervolgens opvalt is de sterbezetting, althans voor wie thuis is in de Europese improvisatiemuziek: Maartje ten Hoorn (viool), Eric Boeren (cornet), Tobias Delius (klarinet, tenorsaxofoon), Achim Kaufman (geprepareerde piano), Meinrad Kneer (bas) en Paul Lovens ( drums, percussie). Met die mensen kan het nauwelijks fout gaan, denk je.
En dan de groepsnaam, Play Station 6, vanzelfsprekend afgeleid van de bekende spelcomputer. Anderzijds zegt de groepsnaam precies wat de muzikanten in deze groep willen: spelen, letterlijk spelen.
Je zet het plaatje op. Wat volgt is een gevoel van bevestiging en teleurstelling. Bevestiging, omdat de muzikanten op dit plaatje exact dat brengen wat je van ze kent: vrije improvisatiemuziek. En teleurstelling, omdat zelfs de grootste expert niet het verschil kan horen met vergelijkbare muziek van, zeg, twintig, dertig jaar geleden. Het is alsof de geïmproviseerde muziek al die tijd geen steek verder is gekomen; alsof de muzikanten nog altijd lekker aan het freewheelen zijn, zich onbewust van hun verantwoordelijkheid als muzikant om ook verder te komen, te groeien.
Natuurlijk is niet alles knudde op dit plaatje het is lastig om, in een klein uur improviseren, ook geen paar fraaie momenten van intense communicatie te bereiken. Maar helaas volstaat dat niet om het album te redden.
