Diepdonkere drones die neigen naar ambient waarin hier en daar enige field recordings werden verwerkt om de tristesse nog net dat zwarte extra toetsje mee te geven. Het is een beetje het handelsmerk van het Gentse Consouling Sounds en het is ook wat we horen op het debuut van Daghraven. De sfeer die doorheen de acht stukken wordt opgeroepen is tegelijk griezelig en sacraal, voor zover dat eigenlijk niet hetzelfde is. De plaat werd net als het debuut van Illuminine ‘#1’ gedoopt. De man achter beide projecten is dan ook dezelfde: Kevin Imbrechts. Waar hij met Illuminine nog wat in het vaarwater van Sigur Rós dreigde te verzinken, is dat met Daghraven alles behalve het geval. Er is hier geen ruimte voor een straaltje zonlicht of een sprankeltje hoop. Diepe duisternis overheerst. Een stem horen we niet. Imbrechts kiest wel voor Nederlandstalige titels die de sfeer van de nummers toch enige duiding meegeven. ‘De Zon Schijnt Toch Ook Voor U?’, ‘Op De Laatste Dag, Daar Zwijgt Ge Niet’ of het van een indrukwekkende video voorziene ‘De Admiraal Heeft Geschoten’ klinken opwekkender, hoopvoller en tegelijk cynischer dan de naar de donkere Middeleeuwen refererende muziek. De gemaskerde kinderen bij een vervallen gebouw op de hoes voegen extra dreiging toe aan het geheel. Het relatief korte ‘Ten Dans In Tranendal’ waarin een speels pianostukje valse hoop biedt, doet wat denken aan de muziek bij ‘The Shining’. Niets is wat het lijkt. De dreiging is echt en gevaarlijk. Uiteraard bij voorkeur te beluisteren bij felle zon, als tegengewicht.