In de jaren 1990 was het Amerikaanse (Milwaukee, Wisconsin ) Morta Skuld een relatief grote naam in het death metalcircuit. In 1995 bracht de band al eens een album uit op Peaceville, ‘For All Eternity’. Tegen het einde van dat decennium viel de band helemaal uit elkaar, om in 2014 plots weer sporadisch op te duiken. Nu keren ze terug op het oude nest, of toch het best bekende label waarop ze eerder een album uitbrachten, voor een volledig nieuwe plaat. En het moet gezegd: Morta Skuld klinkt als een stel jonkies die death metal hebben ontdekt. Een paar nieuwe groepsleden dat wel, maar de kern, zijnde oprichter en boegbeeld David Gregor, bleef behouden waardoor Morta Skuld zo’n band is die bewijst dat het bloed kruipt waar het wil. We zouden bijna durven stellen dat ‘Wounds Deeper Than Time’ de beste plaat is die deze Amerikanen ooit maakten. Death Metal, zeker de variant van de jaren 1990 waarop de band en ook deze plaat, teert, mag dan niet zo’n populair genre meer zijn, kwaliteit komt altijd boven drijven. Gregors stem is nog stijlvast. Gitarist Scott Willecke, bassist AJ Lewandowski en drummer Eric House leggen een verrukkelijk en gevarieerd bommentapijtje. In februari 2015 bracht King Woman zijn eerste ep (‘Doubt’) uit op het kleine The Flenser. Doom, psychedelica en shoegaze verenigden zich tot een donker wereldbeeld uitgedragen door zangeres Kristina Esfandiari. Zij begon de band, of project, al in 2009, maar nam pas na verloop van een aantal jaren haar huidige kompanen Colin Gallagher, Joey Raygoza en Peter Arensdorf aan boord. Na de ep werden ze getekend door Relapse, waarop nu hun debuut wordt uitgebracht. Door de feel van shoegaze lijkt het een beetje alsof het label ook mee wil op de hippe trein. Gelukkig is King Woman net een beetje anders. In veel van de nummers lijkt de oorsprong van de songs in bluesy hardrock te liggen, waarop een traag laagje doom en shoegaze werd gelegd. De stem klinkt bovendien helemaal anders dan bij de meeste van dit soort bandjes. Esfandiari zingt zonder brommen of grommen, maar door haar diepe, ietwat etherisch klinkende stem komt ze integer over en leeft zich ook heel expliciet in haar materiaal in. Unearthly Trance uit Long Island/Brooklyn, New York zit al een tijdje langer op Relapse, maar nam zeven jaar de tijd voor de opvolger van ‘V’ uit 2010. Het geeft het trio, Ryan Lipynsky (gitaar, zang), Jay Newman (bas) en Darren Verni (Drums), zo te horen deugd gedaan om even in een lagere versnelling te gaan. De logge doom annex sludge klinkt geïnspireerd, doordacht en effectief. Meer nog, de occult aandoende excursies in de diepste krochten van de wanhoop klonken nooit eerder zo krachtig en doeltreffend. Unearthly Trance heeft zeven jaar gebroed op ‘Stalking The Ghost’ en het resultaat is zowaar de beste plaat die het trio ooit maakte. Alles klopt, ook qua opbouw, van een ietwat slepend en traag begin naar een verslavend tweede deel van de plaat, dat bol staat van inventieve solo’s en ook een versnelling hoger gaat. Goed gedaan, een bank vooruit.
