Jim O’Rourke is met geen stokken nog Japan uit te krijgen, en de kans om de man ooit nog live aan het werk te zien lijkt onbestaand. Misschien is dat wel een zegen voor liefhebbers van O’Rourkes werk, want hoe meer hij met Japan vergroeid geraakt, hoe productiever hij lijkt te worden. Zijn nieuwst worp is een samenwerking met Kassel Jaeger, ofte Franois Bonnet, artistiek directeur van INA-GRM (Institut National Audiovisuel, Groupe de Recherches Musicals), de Parijse studio, die Pierre Schaeffer in 1951 oprichtte. Maar je kan Bonnet ook kennen van recente samenwerkingen met Stephan Mathieu, Akira Rabelais, Oren Ambarchi en Lasse Marhaug. Het is moeilijk uit te maken wie wat doet op ‘Wakes On Cerulean’ – de twee lange tracks (‘A’ en ‘B’) zijn een combinatie van ondefinieerbare geluiden, borrelende synths, gitaar, veldopnames en vinylsamples. Op ‘A’ zit alles in een logische volgorde: nergens dronen Bonnet en O’Rourke echt door – vooraleer je een geluid beu kan worden, komen ze met iets anders aanzetten. Het lijkt of de twee een traag muzikaal spelletje schaak spelen en -binnen de logische gang der geluiden- toch telkens anderhalve zet willen voorblijven. Lange tijd blijft de sfeer los en licht-speels. Pas naar het einde van ‘A’ toe, en na een bijzonder ingehouden en van stilte doordrongen passage, gaat het naar een lichte climax. ‘B’ vat iets cerebraler aan, met omfloerste gitaren en langoureuze, glazige orgelklanken, waarna een paar door delay gehaalde basnoten en krakerige elektronica het geluidsspectrum voorzichtig opentrekken. Naar het einde toe gaan de sluizen alsnog open: een paar synths gaan de confrontatie aan met golfgeluiden en anderzijds gevonden concrete, maar moeilijk definieerbare sounds. Maar voordat één en ander echt kan ontsporen valt de stilte. Moeilijk te zeggen of we hier volgend jaar nog naar gaan teruggrijpen, maar wie het parcours van O”Rourke en/of Jaeger een beetje volgt, heeft hier waarschijnlijk een mooie kluif aan.
