De mainstream, die krijgen we dagelijks over ons heen gestort. De underground, die brengen we nu alweer 25 jaar voor u in kaart. Maar er zijn altijd van die muzikanten die daar nog weer buiten, tussen of naast opereren. Wat voor band is De Kift bijvoorbeeld? Ja, ze zijn zo punk en DIY als maar kan, maar toch heeft ook het brave Oerol-publiek ze al jaren in hun armen gesloten. En hoe kan het eigenlijk dat die rare liedjes van Spinvis zo breed geaccepteerd zijn dat hij middenin de mainstream staat? Enfin. Met al dat soort gedachtes in het hoofd besloten we Nynke Laverman eens een kans te geven. De Friese singer/songwriter die laveert tussen fado, mainstream pop en Leonard Cohen en waar we zo nooit helemaal grip op kregen.
Maar helaas: een pak potentie biedende invloeden levert nog helemaal geen boeiende muziek op. Laverman combineert precies die elementen waar we jeuk van krijgen bij fado, mainstream pop en Leonard Cohen: de pathos, het sentiment, de bombastische productie die een gebrek aan inhoud moet verhullen (ja, ook bij de recente Cohen). Laverman leunt sterk op de Friese taal, maar achter tongenstrelende zinnetjes als “Wês in katedralebouwer, in tsjun ‘e-stream-yn-klauwer, dreamferbrouwer” gaat weinig meer schuil dan het cliché-der-clichés “Wees creatief”. Verderop laat ze ons vijf minuten lang weten dat ze oud wil worden met haar liefje en wijdt ze een heel liedje aan het feit dat hij om onduidelijke reden naar hout ruikt. De muziek is veelal gladde triphop met volvette cello’s waarin geen onvertogen klank te vinden is. Nee, we zijn toch weer blij dat we Oerol ook dit jaar weer gemist hebben.