Soms moeten we het allemaal niet ver zoeken. Op een ietwat verloren zondag organiseert shithole The Pit’s hun laatste concert van het jaar. Geen voorprogramma deze keer, maar slechts één band waar men veel van verwacht, Weird Omen.
Publiek wordt nauwelijks verwacht (wat best meevalt als de band eraan begint even na half negen), maar zie: onze vaste fotograaf is wel present, zoals meestal als we de benenwagen nemen in thuisstad Kortrijk om ergens een concertje mee te pikken.
Weird Omen leerden we eerder dit jaar kennen door een pakketje dat we ontvingen van het sympathieke Franse label Beast Records. Naast interessante platen van Chicken Diamond, Chouette, Sapin en Dirty Deep zat de tweede plaat van Weird Omen, getiteld ‘A Breakfast Before Chaos With’, ertussen. Voor een recensie was de plaat al te veel maanden uit, maar uiteindelijk bleek het wel een plaat te zijn die bleef hangen en nog regelmatig zijn rondjes mocht draaien. We waren dan ook blij om ze eens aan het werk te zien, want hun eerdere doortocht op dezelfde locatie, was ons om één of andere reden ontgaan.
Ook fijn dat er steevast mensen opduiken die niet op een kilometer meer of minder kijken om een band te zien. Zo eentje was Wout Fransen, die in eigen beheer de zeer fijne compilatie ‘Garage In My Living Room’ uitbracht. Inderdaad, een verzamelaar met allemaal bands die in zijn woonkamer in Scherpenheuvel speelden. Hij doet in mei een kleinschalig tuinfestivalletje, Strongman Festival genaamd, met onder meer King Automatic en The Glücks. Hij liet ons na het concert in de buidel tasten om ook de eersteling van Weird Omen aan te schaffen, die ook best leuk en interessant zou klinken Bedankt Wout Fransen, want je hebt gelijk. Tegelijk schaften we ons ook twee singles aan van Weird Omen, in ietwat vreemd ogende hoezen waarbij we zelf het kleurtje konden kiezen. Vijf euro per stuk, het is niet te schatten. Hiermee geven we natuurlijk ook al weg dat we onder de indruk waren van het concert. Anders zouden we geen plaatjes kopen, dat is evident.
Het trio is afkomstig uit Limoges en heeft een ietwat ongebruikelijke bezetting voor een band die rauwe garage, surf en psychedelica met elkaar vermengd. Drums, gitaar en saxofoon en drie stemmen zorgen voor een ietwat vreemde combinatie die echter wonderwel werkt. Martin Daccord (gitaar, zang), Fred Rollercoaster (saxofoon, zang) en Remi Lucas (drums, zang) hebben ervaring opgedaan in bands als King Khan & The Shrines, Anomalys, Bee Dee Kay & The Roller Coaster en Escobar. Podiumpresence geen probleem. De volumeknop helemaal open en gaan. Die mocht echter wat ons betreft voor de zang best wat meer naar links. Er mag best eens worden geschreeuwd, maar het moet leuk blijven voor de oren, zonder oordopjes. Vooral drummer Lucas, die voor hij eraan begon eerst zijn klokkenspel op orde moest weten te krijgen, maakte indruk met zijn inventieve drumwerk dat veelzijdiger klonk dan in het genre gangbaar is. De saxofoon dondert overal doorheen en geeft meer dan een beetje meerwaarde aan het geheel. De gitaar klonk in deze band het meest zoals in garage en punkrock gebruikelijk is. De combinatie van de drie mannen zorgt alvast voor een aanstekelijk geluid en een resem knalharde nummers die zich ontpopten tot het beste wat dit muziekgenre heeft te bieden. De fuzzy gitaar en de psychedelische accenten komen op het podium ook heel wat beter uit de verf dan ze op het plaatwerk doen. Daarop klinken sommige liedjes net een beetje te braaf,. Dat doen ze in een klein café zeker niet. Knallen doen ze dan, en genieten deden alle aanwezigen, op een verloren gelopen zatlap na, die niet door had dat mensen niet dienen om voortdurend botsend lastig te vallen.
Gezien: Weird Omen, 18 december 2016, The Pit’s Kortrijk
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer