Twee dozijn nummers, tussen 1984 en 1988 verschenen op één lp (‘Raven’), drie 12inches (‘S/T’, ‘D’Un Seul Coup’ en ‘Krengen’) en een exclusieve track op een compilatie (‘From Behind The Bushes’): dat is de erfenis van Mensen Blaffen, een sextet uit Aalst dat in die periode vaak -omdat ze écht wel moeilijk te plaatsen waren- in een hoek werd gezet waar afwijkende new wave bands als A Certain Ratio, Blurt of Defunkt de dienst uitmaakten. Ook die andere ‘vreemde’ Belgen, Lavvi Ebbel, werden genoemd wanneer houvast nodig was. En dat was meestal het geval bij Mensen Blaffen. Waar veel bands in die tijd zich echter in Ernst wentelden, koos de band voor een andere aanpak, namelijk een doorwrochte, maar vaak speelse annex absurde combinatie van hoekige punk, nerveuze funk en ambitieuze avant-garde. Sylvie Honnay zong in het Nederlands en het Frans en daarbij stelde ze dezelfde linguïstische creativiteit tentoon als Elvis Peeters van generatiegenoten Aroma Di Amore. Een saxofonist in de rangen deed de rest. Vreemd, maar interessant. Dat blijkt ook nu, een kwart eeuw later, nog. Nummers als ‘Hippopotame’, ‘Dat Gevoel’, ‘Marée D’Envie’ of ‘Barbaar’ zijn nog altijd even fris als toen ze werden opgenomen. Naar het einde toe -en dat is ten tijde van ‘Raven’ – werd de experimentele gekte wat uitgevlakt ten voordele van een meer rockgetint geluid. Die aanpak sloeg echter niet aan en de rest is geschiedenis. Drie leden zouden kort daarop opduiken in het al even ongrijpbare Junkfish. Ook die band was helaas geen lang leven beschoren. ‘Verzameld Werk’ is dan ook een stukje Belgische muziekgeschiedenis uit de marge.
