Vervalst of niet?

Medeoprichter van Teenage Jesus and The Jerks. Deelde de lakens met Lydia Lunch. Mocht met The Contortions als één van de vier bands in 1978 Brian Eno’s legendarische compilatiealbum ‘No New York’ volspelen. Beschouwd als een belangrijke avant-garde provocateur uit de jaren 1980. James Siegfried alias James Chance is dus een hele grote mijnheer maar loste hij zaterdagavond in Het Bos de hoge verwachtingen ook in?

James Chance 02 Echt uniek was deze Antwerpse doortocht van Chance niet want in 2013 speelde de zanger, saxofonist en toetsenist in de Antwerpse venue Petrol met dezelfde band grotendeels dezelfde nummers. Les Contortions zijn duidelijk ook niet de bende bloeddorstige roedel jonge wolven die The Contortions waren toen zij met Chance in 1979 de fantastische LP ‘Buy’ volpleurden met een zeer straffe mix van free-jazz, funk en punk. Hoewel gitarist Jody Harris en co. tijdens reünieconcerten in 2008 en 2010 natuurlijk ook niet meer zo scherp als weleer stonden is er toch maar één band die Contortion- songs met de juiste dosis vuur in de vingers kan spelen en dat is The Contortions. Chance gaat tegenwoordig niet meer op de vuist met het publiek en hipsters uit de jaren 1980 waren wellicht gemakkelijker te provoceren dan concertgangers anno 2015. Het zou echter niet fair zijn om op basis van deze vergelijkingen het optreden van Chance en zijn Franse band te beoordelen. Op de fijne langspeler ‘Incorrigible’ (uit 2012, kl) die de zanger- saxofonist met gitarist Pierre Fablet, bassist Jacques Auvergne en drummer Alex Tual maakte kruidde Chance de punkfunk van The Contortions immers met film noir- soundtracks, big band jazz en motown soul en dat resulteerde in een warmer en rijker geluid. Chances demonische yell, stem en saxofoonspel hebben de tand des tijds ook wonderwel doorstaan en nog steeds schuifelt hij met zorgvuldig opgeblonken puntschoenen en vreemde pasjes over het podium. Toch werden klasbakken als ‘Do The Splurge’ en Gil Scott- Herons ‘Home Is Where The Hatred Is’ routineus afgehaspeld en sloeg pas bij Flaming Demonics (uit ‘James White’s Flaming Demonics’, 2005) ‘Melt Yourself Down’ de vlam in de pan. Een erg begeesterd gebrachte cover van James Browns ‘King Heroin’ dreef de intensiteit van het concert nog op maar het kwartet kreeg de toeschouwers pas echt op de hand toen tijdens de bisronde The Contortion-parels ‘Contort Yourself’ en ‘I Can’t Stand Myself’ op hen afgevuurd werden. Al bij al was dit een goed concert, een straffe prestatie maar was die vervalst of niet? De echte James Chance stond alleszins op het podium: gefocust, begeesterd en (op zijn manier) nog steeds funky. Met de originele Contortions erbij zou het echter een nog leuker feestje geworden zijn.

Gezien: James Chance & Les Contortions, 14 maart 2015, Het Bos, Antwerpen

tekst:
Koen Lauwers
beeld:
James-Chance-01
geplaatst:
ma 16 mrt 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!