Het doet denken aan ‘The Blue Quicksand Is Going Now’ die sonische bom van FIS een jaar eerder. Het klinkt even onheilspellend als J.G. Biberkopf’s ‘Ecologies II’. ‘Verloren’ is meedogenloos hard. De ontgoochelende toekomst in klanken vervat. Grillige metaalklanken. Snijdend, doorborend en verwondend. Filmische verwrongen klanken die science fiction smeken. En net zo goed bijdetijds kunnen zijn. De utopie ontrafelt. Dromen aan diggelen geslagen. Of, hoe de toekomst zichzelf vormt door de verlangens in het heden. Wanneer alles afgelopen is, weerklinkt ‘Verloren’ als een nooit eindigend strijdlied door de luidsprekers. Brutaal en eeuwig strijdend. Chaotisch en verwarrend. Onheilspellende beats, aanzwellende synths en synthetische strijkers, mysterieuze stemmen, bedolven onder dikke, stroperige klankbombardementen. Zonder houvast en duidelijke richting. Alles of niets. Ondergaan. Verzuipen. Vernietigd worden in een aanhoudende overlevingsdrang. In al de brutaliteit van ‘Verloren’ rukken emoties los. Zichzelf bevrijdend uit de woekerende klanken. Genietend van de stilte die nadien even luid toeslaat. Eaves laat zijn plaat grommen en klauwen. Het bijt zich vast, hoe ongaarne je ook wilt. ‘Verloren’ is een dystopisch klankenspel. Een opeenstapeling van ideeën en geluiden. Torenhoog. zonder angst dat alles instort. Want dat gebeurt toch. Altijd. Elk nummer opnieuw en opnieuw. Een vermoeiende trip die je verbaasd en betoverd uitzit. Omdat in alles wat hier en in de toekomst verloren gaat, een wervelende dynamiek verstopt zit waardoor zelfs de grootste angsten als botsballen in de hoogste knikkerbaan op en neer blijven gaan en enkel ‘Verloren’ af en toe een verlossende bres slaat.
