Springend tussen de dansvloer en de chill out. Het gelegenheidsduo Romans (Gunnar Haslam en Johannes Auvinen beter gekend als Tin Man) rukt brutaal aan de aan-uitknop van hun 303-drummachine om even op te houden dansbaar te zijn. Het levert een ambienttrip halverwege de plaat die net zo gauw weer het geroezemoes wordt ingeduwd. ‘Valere Aude’ is een psychedelisch avontuur dat heen en weer botst tussen acidriedels, opdringerige drumritmes en arpeggio’s. Een buitenbeentje in de house-afdeling omdat het overduidelijk flirt met de somberte van het afwezige techno-venijn. En omwille van die ambienttrip. Het meest intieme en ingetogen moment van de plaat. Grijze middentonen, hopeloosheid, aftakelende melodieën. Een koude en stille storm, die alle kleuren absorbeert. Indringende kilte. En een gefluisterde melodie. Een klein sprankeltje licht. Onstabiel en zuchtend op laatste krachten. De schoonheid die omringd wordt door overijverige modern ballet-dansers. Een fitness-klas op de dansvloer die uitermate schittert in de laatste nummers van de plaat. Alsof er zware ballast moest weggeblazen worden ook al hengelde de eerste helft, met onder andere het vrolijk botsende ‘Legia’, intens naar een dansroes. De verrassing zit niet het geluid of de vindingrijkheid in de tracks. Het zijn de puzzelstukken, de onverwachte twists, het gefriemel aan de drumritmes en de zoete synthklanken. Het is het overduidelijke en op het einde verstopte danspretpakket ‘Markouna’ en ‘Sabratha’. En die ambienttrip. Slechts twee nummers, ‘Locria’ en ‘Cyrene’. Twaalf minuten. Het meest gekoesterde moment van de plaat.
