ulf/fdm

Van bepaalde nieuwe plaatjes kunnen we behoorlijk nostalgisch worden. Dan duiken radioprogramma’s uit onze late tienerjaren weer in ons hoofd op. We hebben het dan over Domino Deel 2 van Luc Janssens, of Radio Nome en Spleen op de Nederlandse Openbare Omroep. Het waren toentertijd zowat de enige programma’s die de muziek draaiden waar we door waren gefascineerd. Ondertussen zijn we enkele decennia verder, luisteren we al net zoveel decennia nooit meer naar de radio, maar denken bij het beluisteren van ‘ulf/fdm’ met plezier terug aan die door ons zeer gesmaakte programma’s. Dit album is een samenwerking tussen Floating di Morel, zijnde Sabine Blödorn, Kai Drewitz, samen met Thorsten Neu én met Ulf, zijnde Ulf Goretzki. Blödorn en Drewitz maken het allemaal graag een beetje ondoorzichtig, of zo hebben we toch de indruk. De vinyl heeft twee kanten, en daar mag Thorsten Neu als derde bandlid aantreden. Dat mocht hij eerder op de platen ‘Said My Said’ en ‘Goal Less Play’. Voor de meer elektronisch getinte ommekant mocht Neu aan de zijlijn blijven staan en mocht Ulf zijn kunstjes tonen. De sfeer van de is heel onderkoeld, ook als Blödorn haar stem inzet. Ze klinkt een beetje naïef, een beetje donker, waardoor de nummers nog meer schatplichtig aan de jaren 1980 worden. Vergelijkingen met een ingetogen Cabaret Voltaire, het minimale van Minny Pops of het experiment van The Hypothetical Prophets en Slapp Happy zijn de eerste namen die bij ons opkomen. Minimale pop die schurkt bij dark wave is misschien wel een omschrijving die bij Floating Di Morel past. Of hoe nostalgie zoveel jaar later toch heel aangenaam kan zijn en klinken.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
FloatingDiMorelULF_ulffdm
geplaatst:
wo 26 jul 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!