Het meest verbazende aan ‘Twelve Reasons To Die II’, de tweede samenwerkingsplaat tussen producer Adrian Younge en rapper Ghostface Killah, is dat het album er gekomen is. Ghostface Killah is immers de man van de vele beloftes, zo wachten wij al jaren op die aangekondigde plaat samen met DOOM. Al is ons favoriete lid van Wu-Tang Clan de laatste tijd wel op dreef: eind vorig jaar bracht hij zijn elfde langspeler ‘36 Seasons’ uit en begin dit jaar volgde ‘Sour Soul’ waarop hij samenwerkte met BADBADNOTGOOD. Nu is er dus het vervolg op ‘Twelve Reasons To Die’ dat nog beter is dan zijn voorganger. Ghostface Killah voelt zich steeds beter in zijn sas als hij begeleid wordt door de live instrumenten, die hier door Adrian Younge in prachtige soularrangementen verpakt worden. In zijn vertellingen duikt een nieuw personage op: de op wraak beluste straatgangster Lester Kane, vertolkt door Ghostface Killah zijn Wu Tang-broeder Raekwon waarmee Ghostface Killah de de chemie van weleer terugvindt. Ook opkomend raptalent Vince Staples en RZA als verteller leveren opgemerkte bijdrages. Die laatste hint aan het einde van de plaat op een vervolg, waar wij naar uitkijken gezien deze Ghostface Killah nog lang niet uitgeblust is. Ook nog steeds bijzonder vitaal is Bernard Dolan uit Rhode Island. Dolan timmert al vijftien jaar aan de weg, maar levert met âKill The Wolf’ pas zijn derde album af. De rapper is net als Ghostface Killah een verhalenverteller, maar evenzeer een activist die zich rechtstreeks tot het geweten richt. In zijn teksten schuilt veel agressie, maar ook een pak (sociaal) bewustzijn. Hij heeft het meer dan eens over de vluchtigheid van het bestaan, zo vraagt hij zich op het imposante spoken word nummer ‘Who Killed Russell Jones’ af wie verantwoordelijk kan gesteld worden voor de dood van Ol’ Dirty Bastard, om te besluiten ‘He was a real hero, and all heroes fall And I guess you can’t blame no one at all’. Net als Ghostface Killah liet B. Dolan grote stukken van zijn plaat inspelen door een liveband, met een opvallende rol voor de elektrische gitaar. Op zijn beste momenten, zoals op het industriële ‘Run The Machine’ en het chaotische ‘Alright’, kan Dolan zich meten met gelijkgestemde zielen als El-P en Sage Francis. Vergankelijkheid mag dan wel een centraal thema zijn op ‘Kill The Wolf’, mochten er meer rechtschapen rappers als B. Dolan zijn, zou het genre nog niet zo vaak zijn doodverklaard.
