Schoenwinkelmuziek, achtergrondbehang. Om mijn vermoedens aangaande het tweede solo album van Kele te testen, besloot ik onlangs om Trick in zijn geheel te draaien tijdens een van de zelfwerklessen die ik op school had gepland. Drie VWO boog zich over de kenmerken van het fascisme met( net iets te hard) op de achtergrond de voorman van Bloc Party die zich wurmt door een mix van inwisselbare trance beats en bij The xx geleende gitaarlijnen. Ik doe dit wel vaker, muziek opzetten tijdens de les, met daarbij breed afwijkende reacties. Geregeld hoor ik Wat is dat voor een herrie!, iets minder vaak wordt er navraag gedaan naar wat ze horen. Maar altijd is er reactie, al is het maar het knikken van het hoofd of tikken van de voet. Bij Kele gebeurt er echter niets. Goed, niets is niet helemaal waar. Bij Closer een van de weinige uitschieters op deze plaat – wordt even opgekeken en lijken een paar leerlingen te ervaren dat hier iets te horen is, maar de rest glijdt als regen van een oliejas. En dat was precies wat ik zelf ook elke keer bij beluistering van Trick voelde, absoluut niets. Er zit geen uitdaging in de nummers, de beats zijn flauw, de melodielijnen voorspelbaar en makkelijk naar de achtergrond te drukken en niets prikkelt om verder te luisteren. De ideale plaat om bij te werken of om de ruimte van de kledingzaak mee te vullen; nietsige nietsigheid ten top.
