Is electro de kat met de negen levens? Hoe vaak hebben we electrotrash voor dood verklaard? Hoe vaak hebben we genre in een vuile, donkere steeg, achter ons gelaten? Electro klinkt vaak als een besmettelijke ziekte, soms is het gewoon een besmettelijk ziekte, een virus dat van geen wijken wil weten. Tout Va Bien heet de nieuwe plaat van Sheldon Sidney Thompson en niet zonder enige ironie zet hij een passagiersboot die op de klippen liep op de cover. Tout Va Bien is een donkere parel, brutaal, opgejaagd, moddervet en met een beat die eindeloos blijft doordraven. Thompson maakte naam als Pan/Tone met degelijke minimale techno en sleept dat deel van zijn verleden met zich mee. Tout Va Bien is niet alleen een brok smeuïge energie, het is vreemd genoeg ook een subtiele en diverse plaat die electro koppelt aan soundscapes, minimal techno en een verdoken flard hiphop (Kurtis Mantronix is ook voor hem een rolmodel). Tout Va Bien – het is een foute titel en nu we wat beter kijken best ook een foute platenhoes – is vooral een album dat uitmunt door zijn diversiteit en bewijst dat Thompson met recht en rede opgevist werd door Shitkatapult, een label dat, ondanks krampachtige pogingen om vernieuwend te zijn, de laatste jaren vooral scoort met het opvissen van oude helden (zie ook de Lost & Found van Sun Electric).
