Toke Picabia

Delmore Fx alias Elia Buletti test onze oren met zijn net geen half uur durend album ‘Toke Picabia’, dat wordt uitgebracht op driehonderd exemplaren. Gestoken in een wondermooie hoes liet Buletti aan beide zijden van het vinyl een klein kwartier bevreemdende instrumentale muziek stansen. De labelbaas van Das Andere Selbst, woonachtig te Berlijn, bracht voordien twee gelimiteerde cassettes uit (‘Innumerovole’ en ‘Untitled’). Op ‘Innumerovole’ deed hij nog de moeite om zijn slaapkamer-spielerei van titels te voorzien. Op ‘Untitled’ en ‘Toke Picabia’ doet hij die moeite niet meer. Bij het beluisteren van de twee stukken begrijpen we dat wel. Zelf noemt hij het tribale slaapkamermuziek, maar van dat tribale horen we, misschien moedwillig, maar weinig terug. We horen eerder fluitende vogels, pieptonen, wat snaren-gepluk, wat gefriemel met synthesizergeluiden en waarschijnlijk hier en daar wat samples en field recordings. Het blijft allemaal een beetje vaag, want de buren mogen het niet echt weten en het mag ook niet te luid gaan, want dan worden die wakker. Al zijn die opduikende pieptonen er soms wel te veel aan, voor die buren. Maar misschien denken ze wel dat het geluiden zijn die ergens op straat worden voortgebracht. Op de B-kant lijkt Buletti vooral bezig met allerlei schaaltjes en ander huishoudelijk gerij om er geluiden aan te ontlokken, als een nachtelijke wandeling door de keuken zonder licht waarbij overal zacht tegenaan wordt gestoten, zonder dat er iets breekt. Halfweg voegt Delmore Fx er een beat aan toe, wat het nachtelijke karakter extra glans heeft. ‘Toke Picabia’ is dan ook het best te beluisteren in de avondlijke uurtjes, wegdromend over een glas bier halen in de koelkast, maar te lui. De geluiden die het allemaal zou kunnen maken, staan op deze plaat.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
DelmoreFX_TokePicabia
geplaatst:
ma 24 jul 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!