Protestmuziek voor gevorderden op een met de hand gedubde (zelf geflikkerd dus), in gelimiteerde oplage beschikbare cassette is wat het improvisatiekwartet Set Self On Fire uit Chicago op hun debuut presenteert. Het kwartet voelt zich verwant met The Art Ensemble Of Chicago, en ruimer de hele ACCM-beweging die uit die freejazzpioniers ontstond. Van die freejazz is op hun speelse nummers, vier stuks, behalve de intentie en de vrijheid die wordt genomen, eigenlijk niet zo veel te merken. Ben Lamar Gay (kornet, stem, melodica), Daniel Van Duerm (keyboards, cassetterecorders), Reid Karris (geprepareerde gitaar, live sampling) en Brendan McAlinden (drums) hebben het eerder voorzien op het spelplezier tijdens een gezamenlijke muzikale trip die raakpunten heeft met freakfolk, jazz en rituele muziek. De wereld is een gekkenhuis, en daar mag een stukje gekke muziek bij worden ontwikkeld, zo lijkt het opzet van Set Self On Fire. Vooral het inventieve slagwerk, de verrassend goed klinkende cornet en de geflipte keyboards (‘Stop.Drop.Burn’) zorgen voor een intense luistertrip. De Australische percussionist Will Guthrie debuteerde in 2003 met ‘Building Blocks’ en werkt sindsdien aan een uitermate eigenzinnig oeuvre waarbij percussie, uiteraard, centraal staat. Zijn trio The Ames Room -terrorjazz noemt hij het- is misschien iets bekender dan zijn solowerk, of een van zijn vele andere projecten. Hij weet met de lp ‘Sacrée Obsession’ net zo goed onze oren te verwennen. Twee lang uitgesponnen stukken, elk een kant van de lp, die een ander facet laten horen. In ‘Timelapse’ laat hij de belletjes, de trommelslagen en cimbalen resoneren, de geluiden die worden verwekt in de ruimte (een kapel) optimaal benuttend, ze de tijd geven om door te dringen. ‘Pacemaker’ daarentegen gaat voor repetitie en hypnotiserende en tegelijk heftige percussie die als het ware tot een sjamanistisch ritueel verwordt. Hij werkt met volume, de omgeving en zijn drumstel, dat er toch net wat anders uit ziet dan het doorsnee drumstel. Daar voegt hij subtiel wat elektronica aan toe, om zijn geluid nog wat voller te laten klinken. Mooie tip van drummer René Aquarius van Dead Neanderthals, die samen met zijn kompaan Otto Kokke, contrabassiste Martina Verhoeven en haar echtgenoot Dirk Serries als Fantoom het album ‘Sluimer’ zopas op de wereld losliet. Serries en Dead Neanderthals werkten eerder al samen, en het smaakte naar meer. Verhoeven heeft ondertussen, naast haar werk als fotografe, de muzikale smaak te pakken en leerde zichzelf contrabas spelen. Het kwartet ging zonder vooropgestelde ideeën de studio in, met de intentie om één stuk te maken voor een album. ‘Sluimer’ mag dan ter plekke zijn verzonnen, het stuk klinkt behoorlijk coherent. Saxofonist Kokke gaat voortdurend in duel met de anderen, terwijl Aquarius meestal rustig drums toevoegt en iedereen de autodidactische Verhoeven de ruimte geeft om haar kunnen te etaleren. Serries vult de gaatjes, knutselt, puurt de geluiden uit en schaafde nadien aan het nummer om het wat op te poetsen. Het resultaat is uiteindelijk een mooi voorbeeld van hedendaagse experimentele en geïmproviseerde jazz die toch niemand de gordijnen zal injagen.
