Het hoesje van het derde album van Midday Veil uit Seattle zet ons zowaar helemaal op het verkeerde been. We dachten een portie onversneden thrash uit de jaren 1980 door de strot geramd te krijgen. Niets van. Geen metal te bespeuren, in de verste verte niet. Wel komt dit stel aandraven met zeven etherisch aandoende nummers die baden in virtuoos synthesizerspel. Of keyboards, want dat is eigenlijk het instrument dat zangeres en liedjesschrijfster Emily Pothast gebruikt. Ze heeft er ook maar meteen een conceptalbum van gemaakt, over (zelf-)destructie en de invloed op de omgeving van dit al dan niet verantwoord gedrag. Compagnon van het eerste uur, David Golightly, zet het groepsgeluid pas echt in de kijker. Zijn muzikale kennis en zijn virtuositeit met de toetsen zorgt voor een soort kosmische disco die niet valt te weerstaan. Nieuweling Garrett Moore voegt daar efficiënte percussie aan toe. Bassist Jayson Kochen en gitarist Timm Mason vervolledigen het collectief, dat voor ‘This Wilderness’ wordt bijgestaan door niemand minder dan Bernie Worrell (Parliament, Funkadelic), Eyvind Kang, percussionist Tor Dietrichson en saxofonist Skerik. Waar precies hun gastbijdrages vallen te horen, wisten we niet uit te vogelen. Wat we wel weten is dat Midday Veil muziek maakt die heel moeilijk in een hokje valt te plaatsen. Midday Veil klinkt bevreemdend, buitenaards en wondermooi tegelijk waarbij de prachtige stem van Pothast duidelijk een meerwaarde biedt. Of hoe een spuuglelijke hoes zeer misleidend kan werken.
