Acht jaar terug zorgde de debuutplaat van The Books, Thought For Food, voor de nodige deining. De haast onmogelijke collusie van elektronica, folk en indie had weinig spectaculaire platen voorgebracht en leek op sterven na dood. Het duo Nick Willscher Zammuto en Paul De Jong bracht daar met één plaat verandering in. De beide New Yorkers (De Jong heeft Nederlandse roots) leverden niet alleen een erg mooie en charmante plaat af, ze wisten ook een duidelijk identiteit neer te zetten die ze verzilverden met opvolgers The Lemon Pink en Lost And Safe. Een tussendoortje met avant-garde hiphopgrootmeester Prefuse73, een 7inch en twee niet uitgebrachte platen waren hun laatste wapenfeiten. Bijgevolg gaapt er een leegte van vijf jaar tussen Lost And Safe en The Way Out. Voor veel groepen betekent een dergelijk lange afwezigheid op het toneel vaak de doodsteek, niet voor Zammuto en De Jong die met opener Group Autogenics onmiddellijk de draad weer oppikken. Anno 2010 klinken The Books nog steeds uniek (we beseffen dat uniek samen met meesterwerk zowat het meest misbruikte woord uit de wereld van de platenrecensies is, maar hier is het woord gepast). Spoken word, ragfijne elektronica, een aftandse sampler, gitaargetokkel en een zijdezachte vioolpartij in ‘Thirty Incoming’ enkel dat, niet meer vormen nog steeds de grondbeginselen van hun klank, al krijgen we op The Way Out naast de vrolijke spielerei van weleer ook meer pogingen tot echte songs voorgeschoteld. Een voornemen dat vaak al dan niet bewust gesaboteerd wordt door het duo zelf. Steeds meer lijkt het erop dat The Books met recht en rede de Simon & Garfunkel van hun generatie mogen genoemd worden. Een compliment dat we zonder enige vorm van ironie de wereld insturen. Klasse.
