Ik tel de lange maanden, de korte nachten en kilos platen die ik in mijn schrijfhok versleten heb. Ik turf hoe vaak ik de woorden obscuur en geniaal al heb gebruikt in recensies. Ik waak erover niet al te vaak af te sluiten met de dooddoener een aanrader. Kan ik nog verrast worden of snuif ik de ziel van een nieuwe karrenvracht platen door gewoon het label en de artiest te bekijken en het eerste nummer te beluisteren? Gemakzucht of de eeuwige missie? Ik pretendeer meer te zijn: een vakman zonder inspiratie, die onbetaalde overuren klopt en het soms ook al allemaal eens, net te veel, heeft bedacht, achteloos heeft neergeschreven. Ik blijf op post omdat er nog steeds platen als The Thorns Of Love worden uitgebracht. Het is de derde langspeler van Antoni Maiovvi en de eerste die het tot mijn voordeur schopt. Hij heeft me nieuwsgierig gemaakt. Maiovvi combineert genres die niet met elkaar te matchen vallen. This Is The Beast en The Sigh From The Sky Was A Lie Without Doubt zijn onvervalste retro-elektroparels die kunnen wedijveren met degelijk studiowerk van Giorgio Moroder en thuishoren op labels als Italians Do It Better. Het breekpunt ligt in het midden met Treason, een lang uitgesponnen melancholisch nummer met piano die hier de brug vormt naar Class Dagger en Horsehead Blue. Opnieuw twee elektroparels die meer naar Kraftwerk en Delia Gonzalez & David Russom (met voorsprong het best bewaarde geheim op DFA) lonken dan naar de dansvloer. Bijna dertien minuten duurt Class Dagger, maar het verveelt geen minuut en blijft zichzelf heruitvinden tot de laatste seconde. Ik blijf op post. Het is een eenzaam zitje, maar vandaag ben ik in uitstekend gezelschap. Een onverwachte klepper heet zoiets.
