Op het album ‘Urban Nature’ kreeg Ed Blaney de hulp van legende Mark E. Smith op zowat de helft van de nummers. Opvolger ‘The Severance’ maakte hij zonder Smith, en dat laat toch wel even zijn sporen na. Niet dat Blaney niet weet hoe een aanstekelijk deuntje hoort te worden geschreven, toch als het weerhaakjes moet hebben zoals die van The Fall. Waarom we dat herhalen? Wel, Blaney was ooit op een zatte maandag lid van The Fall, ten tijde van ‘Cog Sinister’ (2001), en hij werkte al eens samen met het drankrogel op twee nummers van het experimentele ‘Smith And Blaney’ (2008). Voor ‘The Severance’ verzamelde hij een band om zich heen, die zijn van een zeurstem voorziene singersong, punky of naar reggae neigende liedjes mocht inkleden. Drummer Ric Gibbs, gitariste (en keyboards) Sophie Labrey en bassist (en ook al keyboards) Lian Pienaar doen een poging om er aanstekelijke liedjes van te maken. Echt slagen doen ze daar niet in. De tien nummers luisteren gezapig weg, zijn waarschijnlijk best wel geniaal als je een paar glazen te veel op hebt, maar hebben eigenlijk veel te weinig om het lijf om een indruk na te laten. De plaat werd opgenomen in Berlijn, omdat twee van de bandleden daar wonen, maar veel invloed heeft dat zo te horen niet gehad. De liedjes zijn vrolijk en daar blijft het bij. Zonder zijn connectie met Mark E. Smith kraait allicht niemand om Blaney, of hoe een samenwerking met een legende toch enige zoden aan de dijk kan zetten.
