Je wordt zalig en volmaakt kalm wakker, je bent plots in India, er loopt een sprekend hologram voorbij en het is het jaar 2158. Dat is zo’n beetje de associatie die ‘The Rules Of Another Small World’ oproept, de derde plaat binnen iets meer dan een jaar van M. Ostermeier. Zo kalm en minimalistisch zijn zijn pianocomposities, en zo klinisch-organisch de klankvelden die hij eromheen bouwt, als grillig woekerende bacterieën in een vlekkeloos laboratorium. Als Google ons niet misleidt (wat natuurlijk heel goed mogelijk is) is Ostermeier in zijn dagelijkse job dan ook moleculair bioloog. Zijn elektro-akoestische drones vloeien, stromen en overwoekeren alles wat u eventueel dwars mocht zitten. Dat de plaat verdeeld is in elf stukken van popsong-lengte, doet er eigenlijk geen klap toe. Ostermeier houdt de hele plaat lang immers precies dezelfde sfeer vast, en gebruikt ook regelmatig weer precies dezelfde effectjes en trucjes in zijn audiosoftware. Dat kan op de zenuwen gaan werken, maar je kunt je ook laten verrassen door de plots opkomende regengeluiden in ‘Ngth’ of geboeid volgen hoe de melodie uit ‘Floorboards, Well-Worn’ telkens uit elkaar valt in echo’s, en en zich dan weer hervormt en doorgroeit. ‘The Rules Of Another Small World’ is dan ook het soort plaat om van begin tot eind en met een open gemoed te beluisteren, of in het geheel niet. Van ons mogen er zo wel meer zijn.
