Ik heb ze opgespaard. Ik heb ze aan de kant gelegd en ik heb tijd gezocht, gemaakt, gekregen en genomen. Plaatwerk van Room40 ontvang ik met de nodige eerbied. Het was valavond en de regen viel met bakken uit de lucht toen ik voor het eerst The North Bend van Rafael Anton Irisarri oplegde. Het leek met het goede, sacrale moment. Halfweg het openingsnummer twijfelde ik of ik de knop endless repeat zou indrukken. Ik heb het niet gedaan, ben blijven zitten. Iets wat ik te weinig doe. Ik ben een bewonderaar van Rafael Anton Irissari. De jonge Amerikaan uit Seattle die u kan kennen als The Sight Below (zijn Glider is een instantklassieker) kan niet terugvallen op een grote backcatalogus The North End is pas zijn tweede volwaardige plaatwerk maar bouwde in die korte tijd een degelijke reputatie op. Ook nu weer is melancholie het kernwoord, de kracht die hem vooruit stuwt. Op zijn debuut Daydreaming was de piano nog zijn belangrijkste instrument, hier en nu maakt hij diepe, doorleefde schetsen, weidse soundscapes. Hoor je de wind zacht ruizen, krijg je de perfecte soundtrack bij lange wandelingen in ongerepte, vergeten natuurlandschappen. Straks wordt het donker, maar eerst nog de laatste heuvel over. Ook A Path Less Travelled liet ons niet meer los. De samenwerking tussen het Japanse Minamo en de Australiër Lawrence English is meer ingekleurd dan The North Bend, maar heeft dezelfde intensiteit in zich en weet het perfecte evenwicht te vinden tussen ragfijne melodieën, elektronica en hun spaarzame gitaarspel. Regen viel met bakken uit de lucht. Ik voelde de oerkracht, de lucht opengebroken, een sacraal moment.
