Al meer dan vijfentwintig jaar maken ze samen muziek, de heren van The Notwist. Om dat te vieren, trakteren ze de fans op ‘Superheroes, Ghostvillains + Stuff’, een livealbum dat laat horen wat een mooie weg ze in die tijd hebben afgelegd. Deze Duitsers worden als eens smalend The Poor Man’s Radiohead genoemd, wat toch wel afbreuk doet aan hun kwaliteiten. Net zoals de Britten wisselt The Notwist erg soepel van stijl – van metal over grunge en zelfs jazz naar indie en elektronica -, maar ze hanteren wel eveneens een hoge kwaliteitsstandaard. Op deze dubbelaar schuift The Notwist de nummers van het nochtans prima album ‘Shrink’ (1998) stiefmoederlijk aan de kant, en wordt er naast het punky ‘One Dark Love Poem’ uit ‘Nook’ (1992) vooral geput uit de laatste drie studioalbums. The Notwist toont zich een hele sterke liveband die zijn complexe, veelgelaagde nummers op een podium vormgeeft als was het in een studio. Luister maar naar ‘Trashing Days’ of ‘Gloomy Planets’, dat heel intiem begint, maar eindigt als een prachtig veelkleurig vuurwerk aan beats, blieps, gitaren en andere geluiden. Ook ‘Kong’ krijgt een fraai uitgesponnen versie mee. Labelgenoot Isan gaat ook al een kleine twee decennia mee en zit met ‘Glass Bird Movement’ al aan zijn achtste album. Veel is er niet veranderd sinds het debuut van deze twee Britten, met de bijzonder passende titel ‘Beautronics’. De geborgenheid van ‘Glass Bird Movement’ roept herinneringen op aan die hoogdagen van de indietronica. Dit is dromerige muziek, heel gepolijst, met grote felle vlakken en rudimentaire vormen die zich voorbijtrekken wanneer je de ogen sluit. Denk aan de Bumba-variant van Boards Of Canada. Fraai vervaardigde klanklandschappen zijn het, met glitchy geluiden die knisperen als een rustig haardvuur. ‘Rattling Downhill’ is het meest ritmische nummer en doet denken aan zachtere werk van Moderat. Heel sierlijk allemaal, maar tegelijk wel weinig opwindend.
