Sudoku

Als er één ding is dat altviolist Oene van Geel kenmerkt, dan is het zijn ongeremde speelplezier. Hij is zo iemand waarvan je meteen denkt, dat hij gewoonweg móet spelen. Hij kan niet anders. Mogelijk is het dwangmatig, misschien zelfs een obsessie, maar dan wel met een aanstekelijke energie. Doorgaans is hij te horen in groepen als Zapp4 en The Nordanians, en treedt hij op met een indrukwekkend aantal musici, zoals Michel Banabila. Op ‘Sudoku’ is hij ook solo te horen. Tot op zekere hoogte, tenminste. Hij heeft zichzelf in de eerste vijf nummers vermenigvuldigd, zodat hij digitaal een heel ensemble vormt. Hij laat zijn fantasie de vrije loop, danst met zichzelf in ‘Seven Riffs’, plaatst zich in een omgeving van metal viool en kraakdoosjes in ‘Theotuma’. Maar Van Geel is bovenal ook een sociaal muzikant. Hij kan het toch niet laten om ook andere mensen op dit solo-album mee te laten spelen. De overige zeven nummers zijn duetten met bevriende musici als basgitarist Mark Haanstra, met wie hij in ‘Maribor’ even heel snel gelijk oploopt, in een late echo van John McLaughlins Mahavishnu Orchestra. Het klinkt allemaal heel enthousiast, en Van Geel kan laten horen hoe goed hij thuis is op zijn instrument, en hoeveel muzikale verbeeldingskracht hij heeft. Maar hij is ook bescheiden, en gunt zijn medespelers het volle licht. Een mooie eigenschap, al zou je hem graag vaker op het eerste plan horen. ‘Sculptures’, het langste nummer van de cd, is ook het minst gestructureerd. het is een duet met de jonge pianist Matteo Mijderwijk, die net als Van Geel blaakt van de energie. Soms ontaardt hun spel in doelloos gerommel, om daar dan ineens glorieus bovenuit te stijgen.

tekst:
René van Peer
beeld:
OenevanGeel_Sudoku
geplaatst:
wo 28 dec 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!