S/t

Gestylet en wel stelt deze Starcrawler ons hun gelijknamige debuutplaat voor. Eentje die bol staat van complexloze rock ‘n roll liedjes die heel duidelijk op Amerikaanse leest zijn geschoeid. Niet dat wij daar iets op tegen hebben, maar die leest klinkt al gauw heel behapbaar. Schrik vooral niemand af. Ook deze plaat lijdt daaronder. Als de plaat uit de startblokken vliegt hebben wij nog hoop. Het klinkt vuig en okselfris tegelijkertijd en de songs dragen nog enige verwachting in zich. Train, de opener, dendert zo lekker door. Maar na een drietal nummers hebben wij het al gehad. We hebben het al allemaal eens gehoord, en veel beter. De jaren 1980 en 1990 werden overspoeld door bandjes als deze. Een effectje meer of minder op de gitaar verandert niets aan onze muzikale déjà vu. Nummers als Full of Pride zijn zelfs complete niemendalletjes waar niet onze bovenlip maar onze tenen van krullen. En wil iemand Tears een meter of twintig onder de grond begraven alsjeblief? Lange tijd geleden dat wij nog zo’n pathetisch lied hebben moeten aanhoren. Wij willen dat graag zo houden. Valt er nog iets te zeggen over deze plaat? Ja, ook bij de teksten is het huilen met de pet op. Voor de rest: next!

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
Starcrawler_
geplaatst:
di 9 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!