S/t

Mich Decruyenaere had na Hitch niet veel zin meer om nog in een band te spelen. De groep uit Kortrijk had bereikt wat er te bereiken viel, had een paar leuke albums gemaakt en overal gespeeld waar ook maar enige interesse was voor de betere indierock. Het bloed, of de gitaar, kruipt echter waar ze wil en in de zomer van 2014 stak hij zijn hoofd bij dat van een stel andere anciens uit de rock en punkscene uit het Kortrijkse. Drummer Wim Coppers (Rise & Fall, Wiegedood), bassist Vincent Maes (Rise & Fall), zanger/gitarist Edward Godby (Becher) hadden er net zo goed zin in en vernoemden hun nieuwe band maar meteen naar een nummer van Quicksand. Die groep is duidelijk van invloed op Supergenius, maar dat kunnen we ook zeggen over de hele catalogus van het gerenommeerde Dischord, of toch zeker wat dat label in de jaren 1980 en 1990 op ons losliet. Dag Nasty, Soul Side, Ignition, Jawbox, Fugazi, Shudder To Think en Lungfish. Het zijn maar een paar namen die in ons hoofd opkomen als we luisteren naar de goudeerlijke punkrock die Supergenius op hun debuutelpee(geen cd, wel download) hebben samengebracht. Vier nummers die al na een paar jams werden ingeblikt. Het kwartet wil de songs fris houden, niet te proper of gedetailleerd inblikken, maar rauw en hard. ‘Making Shapes’ is al net zo sexy als Girls Against Boys, met het melodische gevoel van The Celibate Rifles als kers op de taart. ‘The Transmitter’ is meer hardcore, terwijl ‘Goodbye Brainstem’ net een tikje te veel emo klinkt naar onze smaak. ‘Rumours’ is als afsluiter net zo aanstekelijk als het beste op Dischord en daar zijn we best tevreden mee. In 2016 volgt een langspeler, die ongetwijfeld een paar (bier-)potten zal breken.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Supergenius_St
geplaatst:
di 10 mei 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!