Groningen. Het Hoge Noorden. Vera. Veel kroegen. Veel bands en rock-‘n-roll. En sinds 2014 is er weer een bandje bij, ontstaan in het lokale hol De Zolder. Vindt het combo maar op het wereldwijde web. De Kat. Ons doet het denken aan de serie uit lang vervlogen tijden op de Vlaamse televisie met dezelfde titel of aan boeken van Midas Dekkers, die net als wijzelf een kattenliefhebber is. Of aan mensen die dusdanig met muziek bezig zijn, dat ze platenhoezen verzamelen waarop een kat prijkt. Die kunnen alvast aan de slag met het debuut van De Kat, waar een kat zichzelf krabt aan een cactus. De plaat zelf bevat acht nummers, waarvan zeven instrumentaal. ‘Fool No More (P. Green)’ is het enige nummer waarop wordt gezongen, en valt ook muzikaal ietwat uit de toon bij de rest. Het is namelijk een aardige poging van De Kat, wiens bandleden graag dat anonieme spelletje spelen om toch maar wat extra aandacht te genereren, om een blues te spelen. De overige zeven nummers klinken allen enigszins bekend in de oren, al zijn het op eentje na nummers die de band zelf heeft geschreven. Surf, exotica, wat garage, een nuffig westerngevoelig deuntje, iets dat naar vroege rock neigt en zo wat meer van dat. Eigenlijk simpelweg een allegaartje van liedjes die verschillende stijlen na elkaar zet. Kijk eens, dat genre kunnen we ook. Joehoe. Niet dat het allemaal zo slecht klinkt hoor, maar het lijkt bijna muziek voor een bejaardenbal, met bejaarden die eerder fan zijn van The Shadows en The Jokers dan van Helmut Lotti, Marva en ander schlagergekweel.
