S/t

Het label waarop het uit Cumbria, Groot-Brittannië, afkomstige kwartet The Lucid Dream eerder drie singles uitbracht, brengt nu ook hun debuut uit. Sterker nog, The Wild Eyes uit Liverpool mochten de rangen van het prille label komen versterken. Maar het gaat over The Lucid Dream, een stel fuzzrockers met een stevig boontje voor Spacemen 3, Loop, Spectrum, Spiritualized en consorten. Dat geldt voor het grootste deel van de acht nummers, want de band heeft ook een ander kantje, waarin ze eerder hun fascinatie voor The Jesus And Mary Chain botvieren. Afsluiter ‘You & I’ is er zo eentje, met die typische neuzelzang, feedbackgitaren en verkrachting van elk denkbaar Beach Boys-liedje of -lid. Opener ‘Mona Lisa’ deed ons nog enigszins twijfelen. Instrumentaal met veel gitaarmuren, weer van die betere postrock dachten we. Tot ‘Cold Killer’ inzet, waarin wel wordt gezongen en met diep in de fuzz gedrenkte gitaarmuren. ‘The Darkest Day Of Head Music’ begint braaf, knikt naar de jaren 1960 acid en fuzz en krijgt plots een versnelling mee die uiteindelijk ontaardt in een muzikale slachting, inclusief snerpende saxofoon (gast Karl D’Silva). ‘Moonstruck’ zet in met een piepend orgeltje en laat een kort ‘Loop’-je horen. Met ‘Unchained Dub’ toont The Lucid Dream aan niet in een potje te roeren. Dit is inderdaad postpunk vermengd met dub, PIL in de clinch met Zion Train. ‘Morning Breeze’ is ook zo’n freaky stuk, de gitaren loeien, de trip begint en na vijf minuten explodeert het liedje helemaal. Het klinkt allemaal divers en toch is duidelijk dat de songs allemaal uit dezelfde kokers komen. Een leuke verrassing, deze Britten. We Only Said komt uit Rennes, Frankrijk en zou graag rondhangen in de buurt van Slint, Rodan of June Of 44. De twee openende nummers van hun tweede album neigen wel ietwat in die richting, gemengd met slowcore zoals we die ons herinneren van bijvoorbeeld Codeine. Daarna lijkt het kwintet een ietwat andere keuze te maken, eentje dat doet denken aan ‘ A Bell Is A Cup Until It Is Struck’ van Wire. Inderdaad, niet hun beste plaat maar daarom zijn die liedjes nog niet slecht. Het was alleen een mindere Wire en een degelijk We Only Said dat een aantal liedjes heeft gemaakt die dezelfde kant op gaan, misschien wel zonder het zelf te beseffen. De twee afsluitende stukken keren terug naar het initiële postrockgeluid, inclusief ietwat neuzelende zang. Hier en daar zijn het de drie gitaren die de liedjes ietwat opwaarderen, maar in zijn geheel kabbelt ‘Boring Pools’ een beetje teveel eindeloos weg. Ach ja, ze wisten het zelf ook al een beetje als we op de titel mogen afgaan.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
The_Lucid_Dream_St
geplaatst:
di 4 aug 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!