We herinneren ons nog de ‘Kenya Sessions’ van een paar jaar terug waar de Duitser Sven Kacirek namens het Goethe Institut enkele maanden een project deed in de binnenlanden van Kenia, op zoek naar traditionele klanken en lokale folklore. Daaruit volgde ook het project rond Ogoya Nengo & the Dodo Women groep waarmee afgelopen winter en zomer door Europa werd getoerd. In de lijn van het Keniaanse project heeft Kacirek onlangs ook een opnameproject afgerond in Okinawa, een eilandenarchipel in het uiterste zuiden van Japan in de Oost Chinese zee. Deze geïsoleerde prefectuur telt maar liefst 150 eilandjes die over honderden kilometers van elkaar verwijderd zijn en kent een levendige traditie van folklore muziek. Kacirek is een liefhebber van deze muziek maar geen kenner en nam Mina Mermoud mee, een Britse onderzoekster met als specialisme de klanken van Okinawa en die vloeiend Japans spreekt. Opnamesessies met zowel oude als jonge muzikanten werden gedaan met daarbij de nadruk op verschillende volksstijlen zoals minyo en instrumenten zoals de sanshin, een soort van drie-snarige banjo. Okinawese muziek gebruikt pentatonische melodieën zoals in Balinese muziek en onderscheidt zich daarmee van de rest van Japan. De opnames zijn vooral vocaal; gebedsliederen uit oude tijden, aangevuld met liedjes over liefde, werk en politiek, in enkele of meerdere stemmen. In twaalf zachtaardige composities vindt Kacirek een balans tussen de originele opnames en zijn eigen warme inbreng die hij minimalistisch toevoegt met xylofoon, marimba en piano zonder digitale poespas en effecten. Het is dan wel geen verrassend of baanbrekend album, maar zeer degelijk uitgevoerd en gemakkelijk om bij weg te dromen. Harakiri zal men van deze vredige sfeer in ieder geval niet plegen, behalve misschien degenen die hier Japanse noise hadden verwacht.
