Solennial

Soms kan de verpakking glimmend en veelbelovend zijn, maar de inhoud kan dik tegenvallen. Dat is een beetje het geval met deze ‘Solennial’ van Allunah. De hoes kan ons meteen bekoren en hun classificatie als retro-doom band is ook iets dat in ons straatje moet liggen maar al van bij de opener komen de clichés als wilde paarden aandraven. Die typische trage riffs, waar wij an sich helemaal niets tegen hebben, maar we hebben die de laatste jaren al zoveel gehoord, en veel beter. Het ergste vinden wij nog de zangeres Sophie Willet. Ze wordt door sommigen de hemel in geprezen maar volgens ons zitten die hun oren vol met prut. Tenenkrullend is eerder een term die bij ons opkomt als wij haar horen zingen. Ze zit meestal in hetzelfde register en als ze daar dan al eens uitbreekt dan de valt ze er volledig naast. Daarachter krijg je dan de meest zoutloze doom metal die wij de laatste jaren mochten horen. Ongeïnspireerde riffs, mak drumwerk en solo’s die zelfs in een kringloopwinkel geen afzet zullen vinden. Hun sound zou ook gebed zijn in de psychedelica lezen wij bij de promopraat. Dat moet dan wel heel slechte weed zijn geweest bij het schrijven van deze nummers. Voeg daarbij dan nog een mottige cover van ‘A Forest’ van The Cure en wij kunnen enkel besluiten om deze kelk met graagte aan ons voorbij te laten gaan. Wij zijn misschien te streng maar wij hoorden in dit genre de laatste jaren al zo veel moois langs komen dat we wat te verwend zijn. Anderen denken daar heel anders over, dus niets houd u tegen om zelf te oordelen.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
Alunah_Solennial
geplaatst:
vr 28 jul 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!