Ze zijn amper een minuut ver in openingsnummer ‘Odd’ en we menen een andere versie van ‘I Wanna Be Your Dog’ te horen van The Stooges. Dat is het niet, maar de riff, ja, die is er wel. Justin Frye en zijn drie kompanen verkasten naar een ander label en de band maakte meteen ook een koerswijziging, richting ietwat normalere rock, gelardeerd met wat avant-garde. Voordien was het namelijk het omgekeerde. Al is reguliere rock in het woordenboek van PC Worship toch nog altijd ver van de platgetreden paden blijven. Het kwartet is namelijk vooral geïnteresseerd in geïmproviseerde psychedelica, jazz in de stijl van Albert Ayler, no-wave zoals ze die in New York, hun thuisstad, enkele decennia geleden maakten; en in punky aandoende muzikale chaos. En in verwarrende vioolpartijen, zoals John Cale ze in zijn beste dagen uit de losse pols improviseerde. In kinderlijk pianospel verder ook, waarin niet de noten van belang zijn maar wel het aanraken van de toetsen in wat voor volgorde dan ook. ‘Rust’ is er zo eentje, waarin atonale violen en een monotone voordracht voor een trippy effect zorgen dat een losgeslagen Thurston Moore net zo goed zou maken. ‘Baby In The Backroom’ is een lo-fi jengelliedje, dat nog een andere kant van PC Worship laat horen. Melodie, een beetje jaren 1960, ietwat charmant, vormt het nummer een opstap naar de noiserock van ‘Hawl’, al duurt het stuk maar vierenveertig seconden. ‘Paper Track (Dig)’ is een trippy Velvet Underground-trip, terwijl ‘Public Shrine’ de bombastische drums van Swans laat samengaan met een gepijnigde stem en een bataljon overstuurde blazers, om uit te monden in een atonaal wild pianostuk. Geen enkel nummer is te vergelijken met een ander. ‘Social Rust’ schiet alle kanten op, en toch, door de manier waarop de nummers worden gebracht en elkaar opvolgen, zit er toch een soort lijn in. Eentje van waanzin in de chaos, eentje van een overstuurde grootstad zoals hun thuisbasis New York.
