Tijd voor onversneden rock-‘n-roll. Logisch als we een aantal platen van het vanuit Rennes opererende Beast Records aan onze oren (en draaitafel) laten passeren. Het kwartet (vroeger een trio, nu met extra gitarist) Sapin, eveneens uit Rennes, mag de spits afbijten. Na een cassette en een geweldig debuut (‘Wrong Way’, 2014) hebben de garagerockers een opvolger klaar. Garage is op zich wel een beetje te beperkt voor de liedjes van deze band. Ja, het klinkt soms allemaal een beetje rommelig en lo-fi, maar ze schipperen wel tussen diverse genres. ‘No Secret’ is frisse surf, ‘Hipster Johnny’ is bijna country en ‘I’m Alive’ is zo positief dat het ergerlijk wordt. Er staan ook heel wat nummers op die behoorlijk punk klinken. Punk zoals het oorspronkelijk was bedoeld: korte liedjes met een leuk refrein en feestelijk rammelend en tegelijk aanstekelijk. ‘For My Girl’ zou, in een gladdere productie, bijna als pop klinken, inclusief koortjes. Die koortjes duiken trouwens geregeld op en zijn soms net een beetje te schreeuwerig. Leuk ook dat het Engels van deze Fransen heel goed meevalt en de hoes de aandacht weet te trekken met zijn cartooneske invalshoek. Dirty Deep uit Straatsburg begon als onemanband maar is ondertussen uitgegroeid tot een trio dat blues hoog in het vaandel voert. En de blues kan allerlei vormen aannemen bij Dirty Deep. ‘Light And Blue’ is een trage sleper maar ‘How I Ride’ en ‘Holy Pocket Boogie’ schurken aan bij ruige bluespunkrock. Daarin komt de bas van Adam Lanfrey (ook Adam And The Madams) helemaal naar voor gekropen. Zanger, gitarist en harmonicaspeler Victor Sbrovazzo moet nog een ietwat ruigere stem kweken om helemaal te overtuigen. Soms, zoals in ‘You Don’t Know’, klinkt hij nog te jong en onbeslagen. Op een aantal andere nummers, die minder de kant van geliktere bluesrock opgaan, komt zijn stem veel beter tot zijn recht (‘Can I Kick It?’, ‘Messin’ Around’). ‘Leave Me Alone’ klinkt net zo goed als Left Lane Cruiser, een band waarmee Dirty Deep wel enige affiniteit heeft. Leuke plaat. Ook uit Rennes komt Chouette, dat eindelijk een opvolger heeft voor de ep ‘Chouette’ uit 2012 alweer. Het heeft zijn tijd geduurd, maar ‘You Don’t Know Why You Run’ is dan ook een heerlijke plaat boordevol psychedelisch aandoende poprock, met een scheut humor. De twee rennende naakte mannen op de hoes (en op het vignet op het vinyl, met het gaatje precies door hun geslachtsdeel) en de mededeling dat geen dieren werden mishandeld (het rennende schaap) geven daar al een indicatie van. Een klein meesterwerkje is ‘The Last Ride’, waar bassiste Cécile Fraval haar engelenstemmetje mag etaleren in een quasi perfecte song. De overige negen nummers moeten amper onderdoen en laten horen dat psychedelisch aandoende liedjes, mits toevoeging van een nononsense punkhouding, ook nu nog heel erg de moeite kunnen zijn.
