De groepsnaam klinkt Zweeds (en die betekent ‘Het Water Fluistert’), maar daar is niets van aan. Het kwartet Vattnet Viskar is zo Amerikaans als de pest, uit Plaistow, New Hampshire dan nog wel. Een boerengat dat zich ongetwijfeld leent tot het verzamelen van tonnen depressies en frustratie, die goed van pas komen bij het maken van bij momenten atmosferisch aandoende black metal. Inderdaad, het moet niet steevast snel en schel te klinken bij Vattnet Viskar. Er is ruimte voor variatie, voor donkere postmetal zelfs (‘Yearn’) en ook de stem klinkt niet de hele plaat door als de doorsnee blackmetalzanger. In datzelfde ‘Yearn’ kiest Nicholas Thornbury voor een register dat wat doet denken aan Ministry, al is dat natuurlijk net iets te hoog gegrepen. Op ‘Impact’ en ‘Heirs’ gaat het kwartet tekeer als een bende razende stieren en schurkt het aan tegen de typisch Amerikaanse black metallichting waar bijvoorbeeld Nachtmystium toe behoort. Het puurst als black metal klinken ze in opener ‘Dawnlands’ en het titelnummer, al zit er toch altijd net dat tikje variatie in. Elementen van screamo (‘Colony’, ‘Glory’), noisreock (datzelfde ‘Glory’), verwijzingen naar industrial en de snellere postmetal duiken overal op, net als lieflijk aandoende synthesizers die al snel de bek worden gesnoerd door een fijn stuk feedback. De opvolger van het in 2013 verschenen ‘Sky Swallower’ is daarmee een uitermate divers schijfje geworden, dat net door die afwisseling tot de laatste noot interessant blijft. En dat mogen we letterlijk nemen. Afsluiter ‘Coldwar’ is namelijk een episch nummer, dat net als de rest van de plaat geïnspireerd is op de natuur en de soms verwoestende kracht ervan, met het model op de hoes dat Christa McAuliffe voorstelt in een luchtledige kamer, kort voor ze zou omkomen tijdens een ruimtevlucht met de Challenger, als aanstichter. Blijdschap, euforie en diepe miserie verenigd in een beeld en een bijhorende soundtrack.
