The Girl Who Cried Wolf is een kwintet uit Antwerpen dat sinds 2013 de ep ‘Ohm’ en de single ‘Norway’ uitbracht. Melancholische liedjes stonden daar op, een beetje donker en passioneel met een voorrangsrol voor de stem van Heleen Destuyver. Eind 2014 verkasten ze even naar Gent om er de nummers op te nemen die hun debuutplaat ‘Ruins’ zou worden. Tien stuks zijn het geworden. De met de hulp van Geert De Waegeneer opgenomen liedjes klinken stuk voor stuk ietwat dromerig en trippy. Het zijn nummers voor de late avond, als het donker is, de kaarsen branden, de cognac klaar staat, de rust is weergekeerd. De door Destuyvers warme stem gedragen nummers komen dan het best tot hun recht. Het titelnummer wordt tegelijk gedragen door de cello van Sofie Sweygers, waarrond de andere drie (Samir Boureghda, Michael-John Joosen en Bram Van der Stocken) hun kleurige en weelderige klankenpalet mogen bouwen. Zij zorgen voor een knusse warmte, voegen oorstrelende geluiden toe waar wel hier en daar een tikkeltje dwarsheid in zit, maar nooit genoeg olm de luisteraar uit zijn doezeligheid te doen opschrikken. De sfeer blijft gedurende de hele plaat lekker gemoedelijk, ergens tussen Portishead, Elisa Waut en Hooverphonic in. ‘Demon’ en ‘Black Vipers’, die net voor de traag wegdeemsterende afsluiter ‘Shipwrecked’ staan, klinken net voldoende opgewekter en krachtiger, om het wegdoezelen te vermijden. En die afsluiter, dat is er eentje die de ingetogen schoonheid van dit debuut verder beklemtoont.
