Reverse

Richard Pinhas had er even genoeg van. Na zeven invloedrijke albums met de France spacerockers Heldon in de jaren 1970 en vijf soloalbums kort daarna, nam hij al eens een adempauze van een aantal jaar. Die ingelaste pauze gaf de Franse gitarist de nodige tijd om zich te herbronnen. Hij gooide zich in de jaren 1990 opnieuw volop in het gewoel en koos nu eerder voor een reeks samenwerkingen. Niet dat hij geen solplaten meer maakte, maar zijn werk met grote namen als Noel Akhoté, Merzbow, Wolf Eyes, Oren Ambarchi en Yoshida Tatsuya om er een paar te noemen, sprak net iets meer tot zijn en onze verbeelding. Pinhas, met een graad in filosofie en ooit leerling van Gilles Deleuze worstelde al een poos met zijn donkere gedachten en was zinnens er opnieuw de brui aan te geven. ‘@Last’ zou dit album oorspronkelijk gaan heten. Een melding van het einde van zijn muzikale carrière. Maar het is hem niet gegund. Net door het maken van dit album, waarop vier epische stukken prijken, slaagde hij er in zijn brein op te kuisen, zijn gedachten weer op een vrolijker rijtje te krijgen. Daardoor heet de plaat ‘Reverse’, een omkering, omdat het maken ervan werkte als een catharsis. Het werden vier donkere repetitieve nummers (‘Dronz’), die net door het herhalende karakter een hypnotiserende helende werking opwekken. Demonen wegjagen met muziek en meteen ook de luisteraar verlichting brengen, dat is de intentie en het resultaat van ‘Reverse’. En nu hij zich weer kiplekker voelt, volgt er ongetwijfeld opnieuw een stroom platen die strijden om onze aandacht.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
wo 25 jan 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!