Dit album wil een antwoord zijn op ‘Enter The Fire’, waarmee rietblazer Tim Garland zich voor de millenniumwisseling in de kijker speelde en die hem eventueel een plaatsje in een band rond Chick Corea bezorgde. In de jaren erna zou hij ook een gewaardeerde figuur worden, weliswaar vooral binnen de Britse jazzmedia. Onlangs riep Garland zijn toenmalige maten en een paar extra vrienden bij elkaar om het allemaal nog eens over te doen. Valt dat even tegen. ‘Return To The Fire’ is een oerklassieke en gepolijste kwintetplaat geworden. Niet dat er iets mis is met een klassiek schijfje, maar intussen zijn we wel in 2016 beland en mogen we toch verwachten dat een retro-oefening op z’n minst een fonkelende charme kan voorleggen. Die ontbreekt, en de ideeënarmoede valt niet weg te moffelen. Het album, dat digitaal en op vinyl verscheen, volgt immers twee maal hetzelfde patroon: een lijzig, gestileerd stuk, netjes midtempo, met solo’s voor sax, trompet/bugel en piano, gevolgd door een ballade van een illustere jazzfiguur (resp. trombonist J.J. Johnson en pianist McCoy Tyner), en tenslotte een compositie die dan toch buiten dat gezapige pad kleurt. Op de eerste albumhelft is het een fluks stuk dat door een knisperende energie net weet te overtuigen. Op de tweede helft gebeurt dat met een koerswijziging, waarbij de band wordt ingeruild voor een andere, en de akoestische sound voor een elektrische, met gitaar, elektrische bas en foute toetsen. Zo’n merkwaardig contrast dat het haast aanvoelt als een wanhoopsdaad, waarin enkel het sterke basklarinetspel van Garland de boel nog kan redden. Kortom: van dat vuur valt eigenlijk niet veel te merken, van andere magie evenmin. Daardoor voelt het album vooral aan als een braaf, risicoloos en verplicht nummertje, met skills in overvloed, maar karakter als grote afwezige.
