Waren het vroege lentekriebels of misschien vooral de uitmuntende affiche die heel wat volk naar de Gentse Vooruit lokte, feit is dat de eerste avond van het Resonancefestival ongeveer driehonderd muziekliefhebbers op de been bracht. Een opsteker voor de organisatie die met deze tweede editie opnieuw toont de vinger aan de pols te houden. Meer nog dan eender welk ander elektronisch festival slaagt men erin om een mooi evenwicht te vinden tussen opkomend en beloftevol talent en gevestigde waarden. Opener van deze eerste avond was Rutger Zuydervelt ofte Machinefabriek. Toegegeven, een twijfelgeval als het gaat over beloftevol of opkomend. De Nederlander slaagde er op enkele jaren in om en trouwe schare fans te verzamelen en houdt er een verschroeiend releasetempo op na. Recent verscheen de 7inch single ‘Mooie Woorden’, opnieuw een onwaarschijnlijk mooi hebbeding dat zowel auditief als visueel erg aantrekkelijk is. We moeten bekennen dat we slechts flarden van de man zijn optreden, de eerste tien minuten en de laatste vijf minuten van wat een bezwerende finale heet, hebben we meegepikt. De reden was dat onze interviewafspraak met Carsten Nicolai werd eerst verplaatst en liep vervolgens aardig uit. Maar de flarden die we konden opvangen, de traag opgebouwde soundscapes en een bijzonder heftige afsluiter bewezen – opnieuw – de man zijn uitzonderlijk talent. Ook visueel is Machinefabriek erg innemend. Waar de meeste elektronische artiesten zich verschuilen achter een laptop zat Zuydervelt met analoge apparatuur te jongleren. Zuydervelt is een rasartiest, een wetenswaardigheid die hij vrijdag opnieuw met verve onderstreepte. Uit zijn hele oeuvre vinden wij ‘Dauw’ (op het Duitse Dekorder) zijn beste plaat tot op heden. Dat hij dit vrijdagavond zelf bevestigde vinden we op een vreemde manier een hele geruststelling.
De tijd dat Yves De Mey debuteerde met subtiele drum ’n bass lijkt lichtjaren achter ons te liggen. De Mey, geboren in Mechelen maar al jaren lang een inwoner van Brussel, legde een kronkelig parcours af. De melomane muziekliefhebber zocht en vond aansluiting met de wereld van de klassieke muziek (een uitmuntende samenwerking met cellospeler Alex Waterman) en soundscapes (zijn project met Audiostore mag tot het beste Belgische elektronische werk worden gerekend). Op Resonance bracht De Mey de première van ‘Lichtung’, de plaat die hij onder eigen naam binnenkort uitbrengt op Line, het sublabel van 12K. 12K is het label van De New-Yorker Taylor Deupree. De man bouwde een reputatie op als soundscape-artiest en wist zijn label in korte tijd een al even gedegen reputatie mee te geven. Dat De Mey op Line debuteert is vooral een bevestiging en belangrijke waardering. Al moeten we eerlijkheidshalve toegeven dat het concert zelf wat dunnetjes uitviel. De Mey leverde een paar fraaie stukken af, maar slaagde er niet in om zijn sessie tot een coherent geheel te kneden. Vaak was het zoeken naar een schaars hoogtepunt en waren zijn bedoelingen niet altijd even duidelijk. De Mey mist duidelijk nog wat concertervaring en verkeert nog te veel in een zoekende fase. Wat niet belet dat we reikhalzend uitkijken naar de release van ‘Lichtung’.
Afsluiter en headliner van de avond was Carsten Nicolai. De peetvader de minimale, mathematische uitgepuurde posttechno viert dit jaar het tienjarig bestaan van zijn Raster-Notonlabel en heeft een goede band met Gent. Enkele jaren terug stonden een paar van zijn installaties in het Smak. Net voor zijn optreden hadden we een lang gesprek met de man. We noteerden quotes als ‘ik houd van Britney Spears of althans van de mensen die haar muziek maken’ en ‘de eerste plaat van Destiny’s Child is een klassieker’ en het schaamrood stond hem op de wangen toen hij het openingsnummer uit ‘Carmen’ van Bizet niet herkende. De man bracht recent ‘Xerrox Vol.2’ uit maar liet de plaat links liggen en bracht een strakke en korte set. Knallende beats en flarden noise waren de receptuur van de avond. Nicolai loste de hoge verwachtingen moeiteloos in en bracht een energieopstoot. Het is uitkijken naar dag van Resonance. Slagen Peter Van Hoesen, Andy Stott en Claro Intelecto in hun opdracht. Morgen meer, op deze blog.