Donkere ondergrond op Best Kept Secret 2013

De weersvoorspellingen zien er niet goed uit en ook de donkere wolken boven het meertje voorspellen niet veel goeds. De zandvlakte voor podium One kan gemakkelijk transformeren tot een modderpoel waar onze zuiderburen van Dour jaloers op zouden zijn, maar zover is het nog niet. Vooralsnog ligt er enkel een eenzaam waterplasje voor het podium, dat behendig wordt ontweken door de eerste festivalgangers. Zij worden verwelkomt door Danny Brown, een excentrieke rapper uit Detroit die ondanks zijn 32 levensjaren al een heel leven achter zich heeft: drugsdealer, gevangenis, etcetera. Hij vertelt erover met een rapstemmetje dat nog het meest doet denken aan dat van Dr. Octagon. In 2011 kwam deze voortandloze man met zijn grootste succes tot nu toe: zijn derde album ‘XXX’. Een plaat die op het eerste gehoor vol staat met agressie en bitches, maar die toch wat creatiever is dan de eerste de beste gangster-rapper. Vanmiddag wordt hij bijgestaan door een dj die de lucht alsnog doet donderen. Bassen zijn zo diep dat Brown er nauwelijks meer bovenuit komt. Zo trillen we het terrein over, het plasje nog steeds ontwijkend, maar klaar voor wat komen gaat.

Veel noise-acts staan er deze vrijdag geprogrammeerd. Het trio van Black Dice zorgt net als Danny Brown voor onweer, maar dan van een heel ander kaliber. Deze New Yorkers komen met knoppen en een gitaar. Met de precisie van een hersenchirurg wordt er gedraaid en ingedrukt, om zo een bulderende bak herrie van podium Three af te schoppen. Deze bak met geluid werd geïnspireerd door Merzbow, koning van de atonale noise. Black Dice draait er iets meer melodie in en ook de gitaar zorgt voor wat houvast. Het trio stond afgelopen september al op het podium van Incubate, maar nu lijken de drie nerds wat meer om stoom.

Fuck Buttons - Archief: Maarten Timmermans
Fuck Buttons – Archief: Maarten Timmermans

Zelden is een festivalpubliek zo’n gemêleerd. Kinderen van veertien, mannen van begin zestig en alles wat er tussenin zit. Zo staat bij Fuck Buttons een meneer van rond de vijftig. Ja, een meneer, gehuld in nette kleding met een rugtas op. Tussen verliefde stelletjes en wat giechelende jongens staat deze meneer met zijn handen omhoog en beweegt hij ze heen en weer op de noise van Andrew Hung en Benjamin John Power. Ooit zat het Britse duo op de kunstacademie, maar nu maken ze gestructureerde elektronica met motiefjes die zich eindeloos herhalen. Fuck Buttons legt laag op laag op laag en bouwt zo een kunstwerk waarin we meedogenloos worden meegezogen. ‘Surf Solar’ zorgt als tweede nummer al meteen voor een hoogtepunt. Een euforisch gevoel stijgt op, we zijn een eenheid geworden. Volgende week staan Hung en Power op Glastonbury tegenover The Rolling Stones. Nu staan ze in Hilvarenbeek, tegenover een meneer die zijn ogen nog maar eens sluit en met een gelukkige glimlach maandag weer naar zijn werk kan.

Het Canadese Doldrums staat als voorprogramma van afsluiter Tourist. Het duo bestaat uit twee mannen, maar van een afstand doet de zanger – nog maar 22 jaar – toch sterk lijken op een vrouw. Hoge stem en het gewaad dat hij draagt lijkt simpelweg op een jurk. Alsof het iets uitmaakt. Zijn hermafrodiete voorkomen geeft een extra mystieke lading aan Doldrums. Op plaat komt deze band niet altijd even goed uit de verf maar op het podium komt Doldrums helemaal tot z’n recht. De Canadezen ontpoppen zich tot een ware live-act, met soms onnavolgbare ritmes en melodieën. De draad kwijtraken is hier geen kunst. Vooral de overgang naar een breakcore achtige afsluiting doet  ons even verward rondkijken, maar met wat biertjes achter de kiezen zorgt Doldrums voor een betere afsluiting van dag één dan Tourist. Die zet met openingstrack ‘I Have No Fear’ – dat een verloren track van Burial zou kunnen zijn –  het publiek op het verkeerde been. Gevolg is dat de propvolle Three het daarna niet meer volgt. Halve boomstronken gaan de lucht is, zoals dat traditie is tijdens, bijna jaarlijkse Lowlands-afsluiter, Kees van Hondt. Tourists muziek leent zich daar niet voor. Zijn tracks hebben een donkere ondergrond waar takjes niet goed op deinen. Dat hoeft ook niet. Best Kept Secret heeft een prima ondergrond om een eigen traditie te ontwikkelen. Klaar met vergelijken, we staan op eigen poten.

Gezien: Best Kept Secret Festival, vrijdag 21 juni 2013

tekst:
Sophie Westhiner
beeld:
images
geplaatst:
zo 23 jun 2013

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!