RECENSIE: Dansen in het (vermoeide) hoofd

Autechre’s debuut ‘Incunabula’ verscheen eenentwintig jaar geleden in Warps ‘Artificial Intelligence’- platenserie. Deze reeks was volgens dat label ook bedoeld voor ‘lange reizen’ maar terwijl vroeger zulk een Warp-trip altijd spannend bleef was ze die vrijdagavond een tikje voorspelbaar.

Autechre
Autechre

Natuurlijk is deze Londense platenmaatchappij met het uitbrengen van Aphex Twins ‘Syro’, Flying Lotus’ ‘You’re Dead’ en Oneohtrix Point Nevers ‘R Plus Seven’ nog steeds een erg belangrijke speler in de muziekwereld. Terecht werd veertien dagen geleden in Krakau met veel luister ( onder andere Hudson Mohawke, Patten en Battles traden er op, kl) haar vijfentwintigste verjaardag gevierd. Ook de Brusselse concertzaal Ancienne Belgique deelde in de feestvreugde want ter ere van deze kwarteeuw pionierswerk nodigde ze Autechre nog eens uit. Met recht en rede werd er reikhalzend naar dat optreden uitgekeken; Sean Booths en Rob Browns laatste Belgische doortocht dateerde al uit 2010 en concerten van Autechre waren altijd synoniem aan opwinding en onvoorspelbaarheid. Aan eigenzinnigheid werd er echter ingeboet door net als op het Dominofestival 2010 in de AB Rob Hall en Russell Haswell als support acts mee te brengen en ook nu eisten Booth en Brown om zelf een ongewoon maar gelijkaardig uurschema mogen vast te leggen. Hall zou al dj’end het publiek twee uur lang entertainen dat vervolgens bekogeld moest worden door Hassels brokken withete noise om vervolgens opnieuw door Hall lekker gemaakt te worden voor Autechre dat er pas om 23u aan begon.
Dat deed echter geen afbreuk aan de prestaties van de verschillende acts want in tegenstelling tot zijn inspiratieloze performance van vier jaar geleden presteerde Rob Hall nu wél sterk. Verscholen achter een laptop mikte hij met zijn minimale, hermetische elektronica in eerste instantie meer op de hoofden dan de benen. Gaandeweg wurmden mellow synth-klanken en (soms) aan acid house refererende beats zich echter een weg door de hoekige, haperende ritmes en creepy geluidjes. Daardoor waagde een deel van het publiek zich voorzichtig aan een dansje op de licht psychedelische, boeiende maar misschien ietwat gedateerd aandoende en naar IDM knipogende dance van deze Skam Records en Gescom-bezieler. Dansen zullen niet veel toeschouwers gedaan hebben tijdens de set van Russell Haswell maar toch het concert van deze Britse multimedia kunstenaar subtieler dan vier jaar geleden. De donkere drone die de set inzette werd al snel doorkliefd met op Einstürzende Neubauten- lijkend metalig geschraap dat begeleid werd door een kurkdroge, uit een drumpad geklopte beat. Als een neidige didgeridoo klinkend gezoem was vervolgens de voorbode voor een furieuze brok noise die weer oploste in een eerst contemplatieve maar even later toch weer onbehaaglijk roestig klinkende soundscape. Haswell gaf dus dertig minuten lang een interessant, compromisloos concert weg dat geen echte hoogte-of laagtepunten kende maar wel bewees dat hij tot veel meer in staat is dan een kwartier durende uitbarsting van straightforward harsh noise .

Aan de verdiensten van Autechre twijfelt al lang niemand meer en Booth en Brown bewezen ruimschoots dat ze zich niet in een hokje laten drummen. Hun pril, meer dancefloor-georiënteerd werk moest doorheen de jaren immers de weg ruimen voor steeds meer avantgardistisch klinkende elektronica maar in 2010 verrasten ze met het (naar Booths en Browns normen, kl) melodieuze album ‘Oversteps’. Met de in 2013 uitgebrachte LP ‘Exai’ en EP ‘L-Event’ keerden de grondleggers van glitch en IDM ( Intelligent Dance Music, kl) echter terug naar hun hip hop en electro-roots en was er nog weinig plaats voor melodie. Hoewel ze er aantraden met ‘Oversteps’ onder de arm was dat tijdens het Dominofestival 2010 al het geval en ook vrijdagavond metselde het duo een van elke harmonie gespeende en uit zijn meest recente werk opgetrokken muur van tegen elkaar op kletterende beats. Zoals gewoonlijk in volledige duisternis gehuld en zonder enige visuele ondersteuning leek het immers alsof de band verschillende maatsoorten tegelijkertijd speelde en hoewel door de snelle opeenvolging van geluidsfragmenten ook dit concert weer gefragmenteerd aandeed waren er misschien meer dan anders afzonderlijke nummers herkenbaar. Zo zette Autechre het concert sloom in om snel een versnelling hoger te schakelen met iets dat leek op ‘Spl 9’. Alle kanten tegelijkertijd opstuiterende ritmes zogen het publiek meteen een wereld binnen waarin Teddy Cleland (Kevin Kolacks rol in Jeremy Saulniers film ‘Blue Ruin’) op een verlaten industrieterrein in een shabby bestelwagen zijn goesting zou mogen doen met de verrukkelijke alien Laura ( Scarlett Johansson in Jonathan Glazers prent ‘Under The Skin’, kl) . Geregeld namen Booth en Brown gas terug; tragere passages zoals een gemuteerde versie van ‘Bladelores’ zorgden na uptempo stukken als een zich tegen ‘Irlite’ aanschurkend geluidsfragment voor de nodige lichtheid in de set die geen inzinkingen maar ook geen climax kende. Het blijft wel indrukwekkend hoe Booth en Brown door een perfecte beheersing van hun instrumenten nog steeds een volstrekt uniek audio-universum creëren en ook Warp blijft een relevant label maar mag het volgende keer eens iets anders zijn, alstublieft?

Gezien: Autechre, Ancienne Belgique, Brussel, 3 oktober 2014

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!