Protokols is het debuut van Von Nohrfeldt, het project van Amsterdammer Rutger Muller. Muller combineert klassieke instrumenten als piano, cello en (bas)blokfluit met elementen die hun oorsprong in de techno vinden. Dat zijn met name beats, maar soms ook andere geluiden, effecten en productie. Zoals op Konduktiv, een op oude Autechre of andere IDM geënt nummer, waarbij de aangenaam voort-ratelende elektrobeat wordt vervormd, en zo nu en dan gehinderd, door constante effecten. Het is wel ook meteen het meest techno nummer van het album; Muller lijkt verder al te makkelijk volgbare ritme-tracks te mijden, misschien om een al te makkelijk label van beats-met-klassiek te ontwijken. Waar op de debuut-lp van Murcof een voor de hand liggende vergelijking de nummers vaak een constante beat gaf, zijn er op Protokols veel minder passages waarbij je gestaag mee kan knikken. Een veel belangrijker onderdeel van Von Nohrfeldts methode is dan ook improvisatie. In nummers als Cirkulae en Panikon drijven clusters geïmproviseerde piano langs op elektronica-erupties, aangevuld met onder meer stem en microtonale cello. Op de mooie afsluiter, Cynquery, weet hij die elementen zo te combineren dat er een dreiging van uit gaat die me een beetje deed denken Koenraad Eckers Ill Fares The Land. Vijf jaar werkte Muller aan Protokols, en zeker als je met een koptelefoon luistert wordt goed duidelijk waar al die tijd in is gaan zitten. De muziek is zeer gedetailleerd, er lijkt geen passage te zijn die niet onder een microscoop is gelegd en op een of andere manier bewerkt, of voorzien van een microgeluid. Dat maakt het soms moeilijk om afstand te nemen en de nummers met kop en staart te horen. Protokols is dan ook niet op alle punten geslaagd, maar wel een veelbelovend debuut met een sterk eigen geluid.